Opinia na temat książki Szadź

Nie bez goryczy wspomnę, iż wydanie z października 2017 roku robi zdecydowanie lepsze wrażenie, niż ubiegłoroczna okładka filmowa. Tak jak lubię panią Popławską, tak tutaj jednak jej i drugiego bohatera wizerunek był zbędny. Przechodząc natomiast do książki nadmienię tylko, że serialu nie widziałam i zapewne nie obejrzę. W zupełności wystarcza mi literacka odsłona, którą roztoczył przede mną polski scenarzysta.

Czytając "Szadź" daje się zauważyć skłonność Igora do przygotowania słowa pisanego pod ekranizację - rozdziały są krótkie, treściwe, dość urwane, wręcz poszatkowane i ukazujące kryminał z kilku stron. Zmienni narratorzy - choć odbierają przyjemność czytelnikowi, który jak przystało na sprawy śledcze chciałby sam rozgryźć zagadkę - obrazują sytuację zarówno ze strony ofiary, napastnika oraz kota, który chce złapać mysz. A raczej kocicy, bo pierwsze skrzypce w tym pościgu, gdzie nieubłaganie kończy się czas, gra ona - femme fatale, niepokorna (czy to nas już dziwi, jeśli mówimy o osobie odgrywającej tego "dobrego" bohatera?), z bagażem doświadczeń, uparta i przebiegła policjantka wymykająca się jednak wszelkim stereotypom, do których przyzwyczaili nas już autorzy polskich kryminałów.
Seria na pozór niepowiązanych zaginięć i morderstw zyskuje wspólny mianownik, który dość szybko ustala komisarz Polkowska. I co tu więcej będę zdradzać, skoro jak na kryminał przystało, zakończenie jest dość łatwe do przewidzenia?
Choć pióro Brejdyganta jest lekkie, dobrze się je chłonie, zapewnia nieco rozrywki to ze smutkiem stwierdzam, iż nie jest to coś, co zapada na dłuższy czas w pamięć. Niestety, kryminał jak wiele innych.