Szarlotka Lenina i inne sekrety kuchni radzieckiej

Lubię takie przyjemne zaskoczenia jak to, które ogarnęło mnie niemal od pierwszych stron książki. Połączenie reportażu z osobistymi wspomnieniami i refleksjami autorki dało zdumiewająco dobry efekt. Ten niezwykły mariaż czyni "Szarlotkę Lenina" pozycją wyjątkowo interesującą.Trzypokoleniowa historia rodzinna ukazana jest na tle najważniejszych wydarzeń politycznych ZSRR i Rosji. Wszystko to dyskretnie przeplecione smakiem i zapachem kuchni rosyjskiej. Smaczek ten sprawia, że karty historii ZSRR jawią się w nieco innym, moim zdaniem bogatszym i bardziej duchowym obrazie Rosji i samych Rosjan. Urodzona i wychowywana w Związku Radzieckim autorka, posiadaczka typowej rosyjskiej duszy, obdarzona wrażliwością i zmysłem obserwacji a do tego świetnie radzącą sobie z piórem stworzyła dzieło, od którego trudno było mi się oderwać w trakcie czytania. Aż dziw bierze, że książka napisana w języku angielskim, przetłumaczona później na język polski, nie utraciła swojego rosyjskiego klimatu. W tym miejscu ukłon dla tłumaczki.
Książka wyjątkowa i zdecydowanie z charakterem - tego zawsze szukam i to bardzo cenię w literaturze.

To druga wydana ostatnio książka, łącząca historię i wydarzenia polityczne z kuchnią. W obu przypadkach autorkami są kobiety, Rosjanki pochodzenia żydowskiego, obie też wyjechały do USA. Reporterka Anna Badkhen („Kałasznikow kebab”) porusza się jednak głównie po Bliskim Wschodzie i Środkowej Azji – tylko jeden (choć chyba najważniejszy) rozdział swej książki poświęca Rosji. Co ciekawe, obie podobnie krytycznie mówią o swej byłej ojczyźnie, o jej kierownictwie politycznym, podobnie interpretują rzeczywistość. Von Bremzen nie pisze jednak reportażu lecz snuje rodzinną opowieść przez trzy pokolenia, za osnowę przyjąwszy smaki dzieciństwa spędzonego w Rosji/ZSRR. Zaczyna swą historię od schyłku czasów carskich i kończy w czasach nam współczesnych. Opiera się przy tym na wspomnieniach babek, ciotek, rodziców, sięga do własnej pamięci, ale również do rosyjskiej beletrystyki (tylko tam zachowały się ślady po przedrewolucyjnej tradycji kulinarnej) oraz do wspomnień, artykułów, reportaży - na końcu książki znajdziemy sporą bibliografię do każdego z 10 rozdziałów. W każdej z tych części przedstawiana została jedna sowiecka (lub postsowiecka) dekada, poczynając od 1910 roku. Polityczne epoki, które wyraźnie odbiły się na zmyśle smaku. I nie jest to sama historia gotowania: każdy z rozdziałów autorka celebrowała wraz z mamą wydaniem w swym nowojorskim mieszkaniu tematycznej kolacji dla znajomych emigrantów, podczas której serwowano kulinarne clou każdej dziesięciolatki.

Nie są t...