Opinia na temat książki Szczelina

Skoro swoją, przepiękną zresztą, kosmogonię stworzył Arcymistrz Tolkien (na początku był Eru, potem obudzili się elfowie, a na końcu ich młodsi bracia, ludzie), twórcy serialu „Gwiezdne Wrota” (niejacy Pradawni najwyższy poziom egzystencji osiągali poprzez Wzejście, czyli zmieniając się w czystą energię, ale wcześniej zadbali, aby zasiedlić ludźmi wszystkie nadające się do życia planety), to dlaczego nie Doris Lessing.

I oto opowieść o partenogenetycznych pramatkach ludzkości, które wyszły z wody i wiodły spokojny żywot na wulkanicznym brzegu do czasu, gdy w wyniku ewolucji zaczęły wydawać na świat męskich potomków. A potem już normalnie, kobietom bez mężczyzn i mężczyznom bez kobiet trudno żyć, a rozmnażać się nie sposób. Nie ma tu baśniowej delikatności ani wzniosłych czynów. Pierwotnymi rządzą instynkty. Cóż, ludzie też zwierzęta.

Pierwiastek żeński prezentuje stałość, ostrożność, opiekuńczość, ale też brak potrzeby zmian i ewidentny lęk przed nimi. Pierwiastek męski to oczywiste przeciwieństwo - lekkomyślność, brawura, potrzeba rywalizacji, odkrywania i eksploracji, a to niesie ofiary, ale i rozwój. Cechy utrwalają się, determinując podział ról w stadzie.

Rozwój jest nieunikniony, na tym polega ewolucja. Przyczynia się do niego nawet tytułowa Szczelina, cmentarzysko składanych niegdyś w ofierze przedstawicielek setek pokoleń - symbol niezmienności, gdy naruszona w wyniku nadaktywności męskiego żywiołu wybucha (jak to wulkan), czym zmusza lud do opuszczenia terytorium.

A jako contra - cywilizacja rzymska z czasów Nerona, na której narrator dostrzega rysy gabarytów większych niż jakakolwiek szczelina.

Jeśli to ma być najsłabsza książka Lessing, to nie mogę doczekać się tych wyżej notowanych.