Szczelina

Skoro swoją, przepiękną zresztą, kosmogonię stworzył Arcymistrz Tolkien (na początku był Eru, potem obudzili się elfowie, a na końcu ich młodsi bracia, ludzie), twórcy serialu „Gwiezdne Wrota” (niejacy Pradawni najwyższy poziom egzystencji osiągali poprzez Wzejście, czyli zmieniając się w czystą energię, ale wcześniej zadbali, aby zasiedlić ludźmi wszystkie nadające się do życia planety), to dlaczego nie Doris Lessing.

I oto opowieść o partenogenetycznych pramatkach ludzkości, które wyszły z wody i wiodły spokojny żywot na wulkanicznym brzegu do czasu, gdy w wyniku ewolucji zaczęły wydawać na świat męskich potomków. A potem już normalnie, kobietom bez mężczyzn i mężczyznom bez kobiet trudno żyć, a rozmnażać się nie sposób. Nie ma tu baśniowej delikatności ani wzniosłych czynów. Pierwotnymi rządzą instynkty. Cóż, ludzie też zwierzęta.

Pierwiastek żeński prezentuje stałość, ostrożność, opiekuńczość, ale też brak potrzeby zmian i ewidentny lęk przed nimi. Pierwiastek męski to oczywiste przeciwieństwo - lekkomyślność, brawura, potrzeba rywalizacji, odkrywania i eksploracji, a to niesie ofiary, ale i rozwój. Cechy utrwalają się, determinując podział ról w stadzie.

Rozwój jest nieunikniony, na tym polega ewolucja. Przyczynia się do niego nawet tytułowa Szczelina, cmentarzysko składanych niegdyś w ofierze przedstawicielek setek pokoleń - symbol niezmienności, gdy naruszona w wyniku nadaktywności męskiego żywiołu wybucha (jak to wulkan), czym zmusza lud ...

Mam potworny problem z ocenieniem tej książki. Tematyka jest niezwykła, a koncept interesujący, jednak wykonanie w moim odczuciu słabe. Nie wiem, w jakim stopniu winę ponosi tłumacz... Bo całość jest nierówna, narracja chaotyczna i językowo chwilami słaba. Historia ma nieść jakoby głębsze przesłanie, a wydaje się płytka, zbyt dosłowna. Do tego mam wrażenie, że autorka w jakimś momencie zgubiła główny zamysł i w rezultacie, przeczytawszy, czuję jakby w powieści umknęło mi zakończenie.

Zafascynowała mnie, wciągnęła, przekonała. Niesamowita wizja początków ludzkości, jak dla mnie bardzo przekonująca. Feministyczna. To my kobiety ( szczeliny) byłyśmy pierwsze i to my uczyłyśmy mężczyzn życia w społeczeństwie. Myślę, że słusznie szczeliny były nieufne i wrogo nastawione do pierwszych przedstawicieli przeciwnej płci. Wspaniała przypowieść. Polecam!

Słabo. Skuszona zachęcającymi recenzjami, sięgnęłam po książkę Noblistki, spodziewając się powieści najwyższych lotów. Cóż... Powtórzę-. Słabo. Książka jest po prostu nudna, ciężko dobrnąc do końca, a prawdy ogólne, których rzekomo można się w niej doszukać, są zdecydowanie zbyt głęboko ukryte... Ja w każdym razie ich nie odnalazłam. Nie polecam.

Domniemana historia cywilizacji ludzkiej - opowieść na początku bardziej biologiczna, potem bardziej socjologiczna, nieustannie fascynująca. Ziarno prawdy, które z pewnością jest w niej zawarte, musi być bardzo duże...

kurcze, takiego punktu widzenia dawno szukalam. Ksiazka zaintrygowala mnie od pierwszej strony. Ludzkosc wreszcie przedstawiona jako zwykle istoty majace swoje potrzeby, pragniena, cele. Na poly fantastyczna, swietna!

Pozostawiła niezwykłe wrażenie. Łechce kobiece potrzeby bycia lepszą, ważniejszą... Ale i tak kobiety dopełniają mężczyzn, a mężczyźni kobiety. Bardzo dobry pomysł na książkę.

Literacko dość słabe i nie bardzo wiem, jaki był cel napisania "Szczeliny".