Opinia na temat książki Sztuka ścigania się w deszczu

Nie wiem, być może nie nabrałam jeszcze odpowiedniego dystansu do książki, gdzie narratorem jest zwierze i wykazuje tak mały entuzjazm po przeczytaniu? Trochę jak bajka, trochę jak opisywanie niestworzonych rzeczy i dość przewidywalne. Oczywiście jest tu ten najistotniejszy element, który spaja pupila z człowiekiem, oddanie psa tak wielkie, że sobie ten wyobraża powrót po reinkarnacji w postaci ludzkiej i dalszego życia u boku swojego opiekuna, którego tak pokochał.
Świat przedstawiany z punktu widzenia psa, to on opowiada historię Denny'ego i jego rodziny, a przez to nakreśla własną potrzebę doskonalenia się w człowieczeństwie na poczet swojego przyszłego życia w kolejnym wcieleniu, tym razem ludzkim.
Są momenty wzruszające, ale są też te mocno irytujące, jak niektóre "wywody" Enzo czy duża część tekstu poświęcona ulubionemu tematowi Dannego, czyli samochodom i wyścigom Formuły, którym on z lubością się oddawał, a ja miałam już tego serdecznie dość. To co z przyjemnością mogłabym obejrzeć w telewizji nie koniecznie dobrze nastraja mnie w tego typu książkach. Nie mniej jednak muszę przyznać, że owe wyścigi nie są tu wtrąceniami od parady, ale nadają głębsze znaczenie historii tworząc odwołania do życia.
Podsumowując: mnie ta opowieść aż tak bardzo nie poruszyła. Możliwe że zbyt wiele oczekiwałam? Ktoś złośliwie mógłby nawet skomentować, iż to może dlatego, że w moim obecnym życiu nie ma już psa, a jedynie kot i to historie o tych czworonogach powinnam czytywać;)