Opinia na temat książki Tamara de Lempicka 1898-1980

Tamara Łempicka – malarka, jedna z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych przedstawicielek estetyki art déco. Zanim ukończyła 28 lat zarobiła pierwszy milion dolarów. Jej prace są masowo reprodukowane nie tylko w formie obrazów, ale również na rozmaitych przedmiotach dekoracyjnych. „Robię, co chcę i nienawidzę robić tego, co muszę. Moje życie nigdy nie było konwencjonalne.”

Na okładce: „Autoportret w zielonym bugatti”, najczęściej reprodukowane dzieło Tamary Łempickiej. Obraz wykonany na zlecenie niemieckiego żurnala „Die Dame” szybko stał się wyznacznikiem nowoczesnej kobiety lat międzywojennych.

Gilles Neret, historyk sztuki i wydawca. I to w zasadzie wiele tłumaczy. Bo otrzymany produkt wydawniczy jest nie tyle książką (do czytania), co wydawnictwem (do estetycznego rozsmakowania): kredowy papier, piękne fotografie, bogaty zbiór obrazów Łempickiej, ładna trzcionka itp… I gdyby zawartość ograniczyła się do fotografii, podpisów pod obrazami i kalendarium, byłoby wszystko w porządku. Byłby to typowy album o sztuce. Ale jest tu też treść. Zapisana w rozdziałach pod tytułami: „Chłodna, niepokojąca uroda: ta kobieta jest wolna…”, „La belle Polonaise”, „Sztuka cezarów”, „Bajki do poduszki: piękna młoda dziewczyna i brzydki stary karzeł” itp…

Nie lubię takiego stylu pisania: mieszanka rozprawy naukowej z brukowcem. Przy czym autor zakłada, że znam bohatera równie dobrze, jak on i opowiadając skacze z faktu na fakt mieszając w tę opowieść coraz to innych znajomych, z których większość wymieniona zostaje nie więcej, jak jeden raz. Dezorientuje, rozprasza, wprowadza chaos. Ponadto, jak w rozmowie (lub raczej obgadywaniu) wspólnej znajomej, aż gęsto tutaj od pseudopsychologicznych uwarunkowań postępowania bohaterki czy interpretacji jej dzieł. Jeśli dodać do tego albo bardzo kiepskie umiejętności autora albo takież tłumacza, to otrzymujemy pozycję, przy której jedyną przyjemnością jest oglądanie dzieł Łempickiej. I za tę przyjemność dałabym najwyższą liczbę gwiazdek, natomiast za próbę zmierzenia się z życiem i twórczością ekscentrycznej gwiazdy okresu międzywojennego autor otrzymuje ode mnie tylko 1 gwiazdkę. Podsumowując, pozycję oceniam jako słabą i stawiam przy niej 3 gwiazdki.