Tarantula

Przeczytałam "Tarantulę" jednym tchem, ale to żadna rewelacja, ponieważ książka ma tylko 140 stron i to całkiem pokaźną czcionką.
Teraz mam spory problem z wystawieniem jej oceny i napisaniem opinii.

Z jednej strony zrobiła na mnie pewne wrażenie, ale wydaje mi się, że potencjał został trochę zmarnowany. Dla mnie było w niej za mało... chyba wszystkiego. Nie odczułam w ogóle "nadmiaru emocji", którego się spodziewałam po opiniach, ta straszna wrogość między parą głównych bohaterów zapowiadana z okładki była za delikatnie wyrażona, postacie mało wyraziste (niestety w 140 stronach raczej trudno zmieścić rozbudowane psychologiczne opisy). Za to dla mnie dużym plusem było wykorzystanie elementów syndromu sztokholmskiego.

Tylko gdzie się podziała rozpacz i perwersja z opisu? Końcówka może i wyjaśnia, gdzie kryje się rozpacz, ale perwersja? Nie znajdzie jej tutaj ktoś, kto nałogowo czyta thrillery. Czym się różni każdy inny książkowy psychopata od tego opisanego w "Tarantuli"? Moim zdaniem niczym, nie ma tu nic odkrywczego, psychopata pozostanie psychopatą bez znaczenia czy krzywdzi swoją ofiarę piłą łańcuchową w lesie czy skalpelem na sali operacyjnej oraz bez różnicy jakie mógłby mieć "wytłumaczenie" dla swoich czynów.

Historia tylko dla dorosłych? Nie dajcie się nabrać, jak dla mnie to historia w sam raz do poduszki :)

Swietna ksiazka!!! Dawno nic mnie tak nie zaskoczylo :) Przeczytajcie koniecznie...nie porzucajcie po 50 stronie, dotrwajcie do konca. Polecam. Ps Filmu jeszcze nie widziałam.

Być może nie powinienem czytać kryminałów i thrillerów? A jednak Chandlera, czy Akunina bardzo cenię i nawet, bywało, Crichton mi się podobał. Za humor i język opowiadania. Crichton i Akunin także za realia, inteligencję, a Rosjanin również za perspektywę historyczną. Dlaczego więc odrzucam Jonqueta? Przede wszystkim rozczarowuje język, jakim operuje: wulgarny i bez wyobraźni (to chyba nie jest zasługa tłumacza). Być może to świadomy zabieg, ponieważ akcja opowiadana jest z perspektywy dwóch młodych przestępców z przedmieścia, Vincenta i Alexa, a autor najwyraźniej nie darzy ich sympatią. Ale to i tak irytuje. Motywacje obu młodych bohaterów ograniczają się do użycia dziewcząt i zdobycia forsy - wszystkiego najlepiej przemocą. Obaj raczej nie grzeszą inteligencją. Zwłaszcza Alex, zwalisty bysio, który jest za głupi, by być przestępcą, a jego horyzont intelektualny przedstawia uwaga autora: "Nieustannie przeliczał nowiutkie, szeleszczące banknoty. Sprawdzał w encyklopedii, kogo przedstawiają poszczególne nominały: Voltaire, Pascal, Berlioz...dziwne byłoby posiadanie swego portretu na pieniądzach - to jakby samemu stać się forsą."(s.47) Notabene jedyny przypis, jaki znajdziemy w książce, dotyczy przeliczenia franków na współczesne euro: czyżby wydawca zamierzał w ten sposób "pomóc" wyobraźni czytelnika, by prócz wydawcy i czytelnik mógł zacząć się ślinić? Vincent - "śliczny chłopak", wygadany i podobający się dziewczynom - też chyba niezbyt był pilny, skoro w wieku 21 lat jest ...

Nie czytałam ale zamierzam! ; ) A film z chęcią zobacze przede wszystkim ze względy na Antonia Banderasa. To mój ulubiony aktor, m.im.

Niesamowicie wstrząsająca i zaskakująca! Nie jestem jednak fanką tak brutalnych opowieści, więc nie dodam jej do ulubionych.