Taras z uroczynem

Dziwna to była książka. Wydawca upiera się, że to jest kryminał z elementami wiary afrykańskiej. Niech ja perzem porosnę, jeśli to jest kryminał... Raczej jest to opowiadanie z gatunku związanego z realizmem magicznym, Jest to jedyne, co mi się nasuwa po przeczytaniu. Chociaż przyznajmy - trup jest. I to ten właśnie trup prowadzi narrację.

Książka zaczyna się zdaniem: "jestem nieboszczykiem" - i tu już wiedziałam, że będę tą książkę czytać :) Rzeczony nieboszczyk, nie został pochowany zgodnie z wierzeniami i tradycją mozambicką, zatem stał się zbłąkanym duchem, czyli xipoco. Nieboszczyk nie do końca chce być tym niechcianym duchem, czekając na zgon kolejnego "żywiciela", który powinien być pochowany zgodnie z zasadami. Żywiciel jednak jeszcze żyje i cieszy się dobrym zdrowiem.
Wokół rozterek nieboszczyka, opowiadana jest cała historia. Od morderstwa, które zostało tu popełnione niedawno (a rzecz dzieje się w domu opieki gdzieś w Mozambiku). Zamordowany został dyrektor ośrodka. Nielubiany, a nawet znienawidzony. Do zbrodni przyznaje się...
A nie będę zdradzać.
Rzecz w tym, że to nie o zbrodnię jako taką tu chodzi. Głównie chodzi o prawdę i nieprawdę, o kłamstwo, którym żywi się historia i o wierzenia, duchy i czary, których w książce jest aż nadmiar.

Nie przepadam za książkami z nurtu tzw. realizmu magicznego. Kojarzą mi się jednoznacznie z Wyspiańskim (nie jestem w stanie go czytać) i Bulatoviciem...