Trzeba być cicho

"Ogólnie trzeba być cicho. Najgorszy obciach to dać się usłyszeć, wpuścić innych rurami i dziurami w ścianach do swojego życia."

Nikt nie potrafi oddawać relacji i emocji jak autorka Agnieszka Jelonek i chwała jej za to, gdyż to największy plus tej opowieści. czytelnik zostaje rzucony w wir relacji rodzinnych, skrywaniu własnych emocji, które rychło prowadzą do katastrofy. W tym rzecz, że nie trzeba być cicho, a ciągłe podporządkowywanie się pod dyktando rodziców może skutkować rozpadem więzi małżeńskich.
Psychologia postępowania bohaterów została tu nakreślona pierwszorzędnie i to główny walor tej książki. Z trudnością przebrnęłam przez fabułę, a to za sprawą dwóch wad - tempa i powtarzalności.
Zazwyczaj lubię książki, których fabuła dzieje się powoli, bez zbędnego pośpiechu, ale w przypadku książki Agnieszki Jelonek tempo jest ślimacze. Zamiast tabletki nasennej mogłabym sobie dawkować fragment tej opowieści i wyszłoby na jedno. Książka jest dla mnie nudna, nie ma tu nic nad czym można by się pozachwycać, żadnej głębi.
To proza miejscami zagmatwana, chaotyczna, bardzo powolna. Finał wcale nie przynosi ukojenia, ale może tak miało być?
O pewnych sprawach czytelnik lubi się dowiedzieć między wierszami lub samemu wywnioskować, a tu podano wszystko na tacy i zbyt dosłownie.
Bohaterów poznajemy przez bezpośrednie opisy ich wyglądu, co kojarzyło mi się ze szkolnymi lekturami. Poza tym ciągle powtarzanie kontrastu między postaciami to niezbyt udan...

Jest coś osaczającego w tej niewielkiej, zagęszczonej książce Agnieszki Jelonek, która zgrabnie składa słowa i tworzy nastrój niezwykły, bo z jednej strony jakże rzeczywisty, a z drugiej nierealny, delikatny, rachityczny? – jak jej bohaterowie. Wprawdzie czuję nieco przesyt, gdy po raz kolejny czytam o nieumiejących okiełznać emocji i uczuć trzydziestoparolatków, którzy ciągle coś muszą skończyć, a nie kończą; coś zacząć, a nie zaczynają; ciągle nie potrafią rozgrzeszyć się i kogoś z tego, co było i nie umieją zawalczyć o siebie, a z drugiej wciąga Jelonek w swój świat, i mimo że fabuła tu prosta i bez fajerwerków, to naszpikowana nadzieniem tak słonym jak wysychająca łza, że całość pęka w szwach. Ktoś powie: to już kiedyś było, te małżeństwa rozchodzące się na boki, ci synowie uciekający spod matczynych skrzydeł, ci mężczyźni, których prowadzi siła ich dłoni, a ślady po nich to posiniaczone kwiaty i te kobiety, które to wszystko wiedzą, ale nie potrafią. Skrępowanie, uwięzienie, błądzenie – czasem było nieco sztampowo, czasem może zbyt dosadnie, ale… mimo tych wad czyta się Jelonek jakoś inaczej i chyba głębiej.

To taka cyrankowa książka. Nie chcę napisać, że typowa.

Skończyłem czytać „Trzeba być cicho” i zapadł we mnie spokój zaskakujący. ”Trzeba dać się smutkowi wysmucić”. Polecam, działa.

Okładka, że hej: Marta Róża Żak.

Zdecydowanie ksiazka nie dla mnie albo czytalam ja w nieodpowiednim momencie.
Za duzo emocji, skakanie z tematu w temat. Czytalo mi si ciezko i dlugo.
Zmeczylam sie ta ksiazka
Moze innym sie spodoba