Trzymaj się

Słucha śpiewu smętnych chłopców, przesiadując nocą w swoim samochodzie. Rozpamiętuje różne chwile z życia, w którym jej najlepsza przyjaciółka nadal żyła i miała się dobrze. Ale rzecz w tym, że Ingrid od dawna nie miała się dobrze. A Caitlin, podobnie jak reszta bliskich osób zmarłej dziewczyny, nie może pojąć, dlaczego nie zareagowała należycie na rozpaczliwe wołanie o pomoc, tylko wciąż zbywała je milczeniem i odwracała wzrok?

Trzymaj się to debiut Niny LaCour i mając do porównania Tak jest okej, mogę odważnie stwierdzić, że styl autorki ładnie wywindował. Książkę niby czyta się błyskawicznie, przykleja do bohaterów i do kolejnych pomysłów fabularnych, chłonie się całą graficzną otoczkę tego wydania (jest przepiękne), ale! Zabrakło mi jednej rzeczy, która potrafi sprawić, że całość świeci niesamowitością. KLIMATU! Tak jak w Tak jest okej był on dość wyczuwalny, tak tutaj niestety nie.

Ale porzućmy klimat, bo... jakie to w ogóle było super, że fabuła tak skupia się na fotografii! Bardzo ciekawy trop, a wydaje mi się, że niezbyt książkowy (podrzućcie mi jakiś tytuł, jeśli znacie!). No i to opuszczone kino... i fakt, że Caitlin i Ingrid serio sobie tam wchodziły! I liściki Ingrid w jej pamiętniku, które sprawiają, że staje się współbohaterką. W tej książce podobało mi się mnóstwo rzeczy, więc zdecydowanie uważam, że warto się z nią zapoznać 🖤

Po lekturze dwóch powieści LaCour już wiem, że stuprocentowo chcę przeczyta...

Kiedy pierwszy raz zetknęłam się z książką ,,Trzymaj się" Niny LaCour przeszło mi przez myśl, że w tej powieści znajdę odwróconą sytuację z ,,The Perks of Being a Wollflower" (Charlie pisał listy do swojego zmarłego przyjaciela) Stephena Chbosky. W pewnym sensie tak było, Ingrid od dziecka pisała dzienniki, ostatni znalazła jej najlepsza przyjaciółka. Caitlin każdego dna czytała pozostawione listy, które były kierowane do różnych osób. Chciała dowiedzieć się, co pchnęło Ingrid do takiej decyzji. Autorka z szacunkiem i empatią podeszła do przedstawienia choroby, jaką jest depresja.
W samej książce pada wiele ważnych słów, ale przede wszystkim jedno krótkie zdanie odbija się echem przez całą powieść.

Wątki: żałoby, śmierci i choroby są powszechne w literaturze. Jednak każda książka pod tym względem jest niepowtarzalna, ponieważ każdy z nas inaczej przeżywa żałobę, tęsknotę, czy przebieg choroby. Autorce w krótkich fragmentach listów Ingrid udało uchwycić całą gammę emocji, które towarzyszą osobie chorej. Cienką granicę... Jej ból i smutek przebija się w listach.

Zarówno w książkach Niny LaCour, jak i Kathleen Glasgow podoba mi się to, że obie pisarki nie koloryzują rzeczywistości, nie wyolbrzymiają nastoletnich problemów do niewiarygodnych dram, które mogłyby odwrócić uwagę od głównego wątku. Zamiast tego skupiają się na autentycznym przekazie. Dlatego w ,,Trzymaj się" tak dobrze i mocno wybrzmiewają emocje. Zwłaszcza poczucie p...