Tu gdzieś

W neologizmie „tu gdzieś” zawarta jest informacja, która głosi, że w naturze miejsca zwarte może być oksymoroniczne napięcie pomiędzy tym co dookreślone i tym co niedookreślone. Każdy z nas instynktownie lub filozoficznie (czynił to Heraklit poprzez kategorię kosmosu) poszukuje swojego stabilnego miejsca w dynamicznej rzeczywistości.

Norbertt wypracował swój własny styl, charakterystyczny język, który nie jest łatwy w odbiorze i można go w jakiś sposób odnieść do jego twórczości malarskiej, operującej ostrymi formami, które rozprzestrzeniają się na wiele elementów, zaś ich nagromadzenie potęguje u odbiorcy wrażenie niejednoznaczności i dynamizmu przestrzeni.

Wymagająca poezja Norberta Skupniewicza operująca dyskursem filozoficznym oraz pełną eksperymentów językowych, czy też nowatorskich zabiegów formalnych, które są próbą ujęcia rzeczywistości naszego świata. Wiersze autora są kluczem do drzwi poza którymi rozciąga się przestrzeń nieskończoności. Są również refleksją nad przemijaniem, nad nieuchronnym upływem czasu, który pędzi jak strzała trafiająca prosto w serce życia.

W poezji poznańskiego poety N.S. przebrzmiewa nuta egzystencjalnej refleksji Starożytnego Mędrca.