Tusz

Wizja bezpiecznego społeczeństwa od zawsze nas nęci. I chociaż pomysłów na jego realizacje by mnóstwo, chyba żaden nie sprawdził się w praktyce. Wszystkie „idealne” systemy okazywały się ostatecznie utopią. Czy tym razem będzie inaczej? Czy wizja społeczności według tej książki to odpowiedź na nasze odwieczne pytania?

W tym świecie nie ma dokumentów, dowodów osobistych czy paszportów. Tutaj każdy swoją historię nosi na sobie… dosłownie! Wszystko to za sprawą regularnie dodawanych tatuaży, które upamiętniają najważniejsze momenty w życiu. Odgrywają ważną rolę również po śmierci, bo to ich treść zdecyduje o tym, czy dana osoba zostanie zapamiętana. Gdy umiera ojciec Leory, dziewczyna jest przekonana, że cały proces to tylko kwestia formalna. Szybko jednak okazuje się, że… nie wie wszystkiego. Kim tak naprawdę był jej tata? I czy intencje rządzących naprawdę są tak czyste… jak mówią?

Uwielbiam książki, które mnie zaskakują, a tak było tym razem. Główny motyw, czyli zbudowanie społeczeństwa wokół koncepcji obowiązkowych tatuaży był nie tylko oryginalny, ale też świetnie wprowadzony. Wpływa na dosłownie każdy aspekt funkcjonowania w tej wspólnocie, odwracając wiele znanych nam zwyczajów o 180 stopni. Ale czy aby na pewno? W pewnym momencie stwierdziłam, że jest to nie tylko ciekawa opowieść, ale też świetna metafora. Cześć przyjętych rozwiązań tylko początkowo wydają się absurdalne, po jakimś czasie dobitnie obrazują pewne psychologiczne mechanizmy, którymi ...

Leora żyje w świecie, gdzie każda decyzja zostaje zapisana tuszem na skórze. Po śmierci ze skóry tworzy się księgę, która po tzw. “ważeniu” zostaje, aby zapamiętać istnienie lub niszczona dla wiecznego zapomnienia. Dziewczyna czeka na werdykt w sprawie swojego ojca. Jednak między czasie odkrywa wiele tajemnic, które burzą jej dotychczasowy światopogląd.

Z pięknymi okładkami często tak jest, że kiedy otworzy się książkę, fabuła okazuje się totalną klapą. Postanowiłam się jednak pod tym względem nie zrażać i sięgnęłam po “Tusz”. Zwłaszcza że pomysł na fabułę wydał mi się naprawdę interesujący. Niestety pomysł to jedno, a wykonanie to drugie. Książka okazała się strasznie nudna i chyba największa akcja dzieje się w 50. ostatnich stronach. Przeważają tu głównie rozmyślania bohaterki idealizujące świat wytatuowanych, które w pewnym momencie stały się strasznie nużące. Po świecie pełnym wytatuowanych ludzi oczekiwałam większej ilości działań, czy jakiejkolwiek rozrywki. Otrzymałam wręcz szarą i nijaką rzeczywistość, momentami klimatem przypominającą życie Altruistów z “Niezgodnej”.

Postacie tam występujące również były nijakie. Nie czułam w nich werwy do życia i gdyby nie opis wyglądu to byliby dla mnie tacy sami. Leora natomiast była dodatkowo wyjątkowo naiwna. Miała fakty przy twarzy, a mimo to wierzyła w swoje stare przekonania. Nie polubiłam ją, ale jeśli mam być szczera to nie było postaci, do której mogłabym żywić jakieś uczucia....

Książka z początku jest dosyć nudna, myślałam o tym, żeby ją nawet odłożyć, nie zrobiłam tego jednak i była to bardzo dobra decyzja. Po nijakim początku książka bardzo mi się spodobała. Autorka miała fajny pomysł na stworzenie świata i całej historii. Nie spotkałam się wcześniej z takim motywem. Jest to na pewno bardzo udany debiut. Ma on swoje minusy np. ten nudny początek, ale biorąc pod uwagę, że jest to debiut, wiele można wybaczyć. Książka poza ciekawą fabułą, zachwyca okładkę. Sporo się na niej dzieje i po części zdradza czytelnikowi, o czym jest książka.

Fabuła jest dość spokojna. W tej części nie ma rozlewu krwi ani dużego buntu. Tutaj jest dużo historii, opisu świata oraz życia głównej bohaterki. Głównym wątkiem jest odkrywanie tajemnic, jakie skrył przed Leorą ojciec oraz jej walka, aby nie został skazany na zapomnienie po śmierci.
Chyba nie znam innej książki, w której świat byłby tak dobrze wykreowany. Czytałam to i miałam w głowie "Wow! Wygląda idealnie!", a zaraz po tym myśl "Ale czy naprawdę może być idealny?". Częsty w młodzieżówkach podział na lepszych i gorszych, tutaj to Naznaczeni i Nieznaczeni, wyróżniają tatuaże, które są traktowane jako błogosławieństwo, ale też oznaka szczerości i uczciwości.
Oprócz tego są baśnie, które są podstawą wiary Naznaczonych. Bardzo lubię takie zabiegi, pozwalają bardziej wczuć się w świat i sprawiają, że jest jeszcze bardziej wyjątkowy. Tutaj mamy nową wersję baśni, którą wszyscy dobrze znamy "Śpiąca królewna", a także mamy inną wersję i nowe spojrzenie na historię Pandory, co także bardzo mi się podoba. Te baśnie skłaniały mnie myślenia.

Leora jest oryginalną bohaterką. Nie należy do tych super bohaterek, odważnych, walczących z systemem. Została wychowana tak, że ufa, że to Nieznaczeni są źli, że tatuaże są błogosławieństwem i pozwalają być zapamiętanym Wszystko, czego się dowiaduje, mąci jej w głowie, stresuje ją, skłania do różnych, niezbyt przemyślanych zachowań, ale też nie robi nic aż tak irytującego. Generalnie, Leora to szara myszka, ale ni...

Oszałamiający debiut! Alice Broadway po mistrzowsku łączy fantastykę z tajemnicą i utopią. Każde zachowanie, każdy uczynek, każda ważna chwila zostawia ślad na Twojej skórze. Leora jest przekonana, że jej zmarły ojciec powinien zostać zapamiętany na zawsze. Wie, że zasługuje on, aby wszystkie jego tatuaże zostały usunięte i przekształcone w księgę skóry jako dowód dobrego życia, jakie wiódł. Jednak kiedy odkrywa, że jego tusz zmieniono, a księga jest niekompletna, zaczyna się zastanawiać, czy tak naprawdę kiedykolwiek go znała.
"Tusz" jest bardzo ciekawą, ale nietypową powieścią. Jeszcze w żadnej książce, którą czytałam nie pojawiał się motyw tatuaży odgrywających główną rolę. Podoba mi się sposób podziału społeczeństwa na naznaczonych i nienaznaczonych. Ci drudzy są ukazani jako osoby złe, które mają coś do ukrycia. Do tego mamy fantastyczną narratorkę. Bardzo ciekawie i dokładnie wprowadziła nas- czytelników w świat przedstawiony
Książka jest łatwa w odbiorze i wciągająca. Niestety odrobinę przewidywalna, ale to nie zmienia faktu, że dobrze się przy niej bawiłam.
Szczególnie polubiłam przyjaciółkę głównej bohaterki Verity. Uważam, że jest ona oddaną przyjaciółką.

Leora żyje w świecie, w którym każdy uczynek człowieka, zarówno dobry jak i zły zostaje utrwalony na jego skórze w postaci tatuażu. Jej ojciec jest dla niej wzorem, niedoścignionym ideałem, do czasu, kiedy umiera. Wychodzą wtedy na jaw tajemnice, które burzą idealny obraz ojca w oczach dziewczyny. Leora nie ufa już nikomu, skoro zawiódł ją najważniejszy człowiek w jej życiu. Nie wie nawet czy może ufać sama sobie. Czy tatuaże pokazują w pełni jaki człowiek jest? Czy wiara w życie wieczne w pamięci innych ma sens? Czy ludzie nienaznaczeni tatuażami naprawdę zostają zapomniani? W głowie czytelnika rodzi się wiele pytań, bo świat przedstawiony jest nieoczywisty, fabuła zaskakująca, a bohaterowie żywi i barwni. Osobiście zaliczam "Tusz" do kanonu świetnej fantastyki i bez wahania sięgam po II tom cyklu Księgi Skór.

Tak naprawdę to nie mam się prawie do niczego przyczepić w tej książce (łatwiej mi pisać negatywne opinie haha).

Bardzo ciekawy był w książce motyw napiętnowania ludzi za to, że nie posiadali tatuaży. W prawdziwym życiu jest przecież zupełnie na odwrót. Takich ludzi uważano za niebezpiecznych i niegodnych zaufania. W tej kwestii w paru momentach główna bohaterka mnie zdenerwowała, jeżeli przeczytacie lub już czytaliście na pewno będziecie wiedzieć o co mi chodzi :D

I tak naprawdę jedynym minusem w tym wszystkim była relacja Leory z jej matką, widać że się kochają, ale brak między nimi jakiejś sensownej komunikacji, przez co są same problemy.

Polecam i sama nie mogę się doczekać, aż dostanę w swoje ręce kolejne części, miłego dnia!

No słabiutko wypada ta książka. Historia sama w sobie dość ciekawa, ale marnie rozwinięta. Narracja pierwszoosobowa, która była tutaj całkowicie mdła. Lubię dynamiczne książki, ta z kolei była bierna? Po prostu była, miałam wrażenie, że nawet główna bohaterka jest znudzona opowiadaniem o swoim życiu.

Akcja nie porywa, w trakcie czytania nie towarzyszą czytelnikowi żadne emocje, nie da się polubić (lub nienawidzić) bohaterów, ich kreacja była do kitu. Najbardziej podobały mi się wstawiane co jakiś czas legendy, zdecydowanie zostały ciekawie napisane, w przeciwieństwie do głównej historii.

Ciekawa historia i głównie dlatego sięgnęłam po tę pozycję. Jednak nie wiem czy jestem bardzo zaciekawiona dalszym losem bohaterów.