Opinia na temat książki Tygrysie Wzgórza

"Tygrysie Wzgórza" określone zostały mianem indyjskiego "Przeminęło z wiatrem". Dla mnie książka ta jest o wiele ciekawsza, dużo bardziej barwna i emocjonująca niż kultowa powieść Margaret Mitchell.

Rzecz dzieje się na południu Indii, w małym księstewku Kodagu gdzie od pokoleń żyją obok siebie właściwie dwa klany - rodziny Naćimandów i Kambejmadów, zajmujące się uprawą roli. Kiedy w rodzinie Naćimandów po sześćdziesięciu latach przerwy przychodzi na świat dziewczynka (do tej pory rodzili się chłopcy) staje się ona prawdziwym "oczkiem w głowie" swoich rodziców i krewnych. Mała Dewi jest niesfornym dzieckiem, ale na jej wybryki rodzice często przymykają oko. Od najmłodszych lat razem z dziewczynką wychowuje się osierocony przez matkę chłopiec z rodu Kambejmadów, którego rodzice Dewi wzięli na wychowanie. Dzieci stały się nierozłączne i bardzo ze sobą zżyte. Spędzają wspólnie całe dnie na zabawach i psotach, potem uczą się w tej samej szkole i wydaje się, że tak będzie już zawsze.

Dewi wyrasta na niezależną i trochę próżną dziewczynę o nieprzeciętnej urodzie, która potrafi postawić na swoim. Dewanna jako zdolny uczeń szkoły misyjnej obdarzony nieprzeciętnymi zdolnościami dostaje ogromną szansę kontynuowania nauki na studiach medycznych. Chce zostać lekarzem, aby w ten sposób służyć i pomagać ludności Kodagu. Chłopak musi opuścić rodzinne strony i od tego czasu drogi przyjaciół rozchodzą się.

Tymczasem piękna Dewi poznaje kuzyna Dewanny - Maću Kambejmadę - silnego i sprytnego chłopaka, pogromcę tygrysa i właśnie jemu obiecuje oddać swoje serce i ofiaruje swoją miłość. Oboje przyrzekają sobie miłość i dalsze wspólne życie po wykonaniu pewnych zobowiązań.

Dewanna nadal darzy swoją przyjaciółkę silnym uczuciem, ma nadzieję na małżeństwo, ale Dewi nie odwzajemnia jego miłości, stara się też unikać spotkań z przyjacielem.

Los potrafi płatać różne figle, a życie nie zawsze układa się tak, jakbyśmy tego oczekiwali. Jeden nieprzemyślany krok, krótka chwila zapomnienia, nieumiejętność zapanowania nad emocjami sprowadza na bohaterów przykre konsekwencje. Skutki tych tragicznych wydarzeń odbijają się echem także na następnych pokoleniach. Cała trójka zamyka sobie drogę do szczęścia, muszą zmierzyć się z przeznaczeniem, a ich życiu towarzyszą nieustanne wyrzuty sumienia. Przeszłość nie daje o sobie zapomnieć...

Sarita Mandanna snuje piękną opowieść, w której codzienne życie bohaterów przeplata się z elementami dawnych wierzeń i przesądów. Jesteśmy świadkami ludowych obrzędów, oddawania czci bogom i bóstwom, uczestniczymy wraz z bohaterami w pogańskich świętach. Kodagu to baśniowa kraina przesycona zapachem kwiatów kawy i bambusa, kardamonu i pomarańczy, gdzie malownicze krajobrazy i dzika przyroda tworzą swoiste, niepowtarzalne piękno. Plastyczny język, baśniowy nastrój, bardzo trafne oddanie emocji i przeżyć towarzyszących bohaterom, wartka, ciekawa akcja, wciągająca fabuła - to wszystko zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po tę powieść. Podczas lektury kompletnie tracimy kontakt z rzeczywistością i przenosimy się do XIX w. Indii, małego księstwa, w którym na przestrzeni lat tak wiele się dzieje. Polecam.