Opinia na temat książki Ukochane równanie profesora

Ta opowieść się snuje tak powoli, tak pięknie, że można się w niej tylko zatracić. Czytanie "Równania…" było dla mnie tak zaskakująco przyjemną odskocznią od pędu życia, że mam ochotę wracać do książki za każdym razem, gdy przytłacza mnie nadmierny gwar i przyspieszające tępo otaczającego świata. I mimo że matematyka nigdy nie należała do mojej ulubionej dziedziny, to wszystkie obliczeniowe rozważania podane w powieści Yōko Ogawy były przystępne nawet dla takiego matematycznego dyletanta jak ja.

Dziewczyna opiekuje się profesorem matematyki, który cierpi na zaniki pamięci (kojarzy tylko ostatnie 80 minut). I tyle, i nic więcej. Jak znaleźć z nim chociażby nić porozumienia? Jak nawiązać kontakt? To dla bohaterki równanie nie do rozwiązania…

I właśnie językiem poznania, platformą, na której spotkają się dziewczyna, jej syn i stary profesor, będzie język matematyki.
To niespieszna opowieść, delikatna jak kwiat wiśni (tak, napisałem to), pokrzepiająca.
Dała mi więcej wewnętrznego ciepła niż jakakolwiek inna książka, którą ostatnio przeczytałem (chyba naprawdę się starzeję).
Wyjątkowa, absolutnie japońska. Mnie urzekła jak mało co.

A jak ładnie Równanie… przetłumaczyła Anna Horikoshi!