Ukryte ciała

Mam niesamowity problem z tą serią. Serial bardzo mi się podobał. Miałam bardzo duże oczekiwania, co do samych książek, ale niestety... Zawiodłam się. Czytając "Ukryte ciała" w którymś momencie całkowicie zgubiłam wątek książki (mniej więcej w trzy czwartej części). Zapanował w którymś momencie istny chaos. Jestem na nie.

"Ukryte ciała" to kontynuacja losów Joego Goldberga. W tej części poznajemy dokładniej Amy, którą mogliśmy kojarzyć z poprzedniej części. Joe jest naprawdę szczęśliwy i zakochany, jednak Amy to oszustka. Jej uczucia wobec chłopaka były udawane, omamiła go, uśpiła jego czujność, a potem okradła go i uciekła. Jednak Joe tak tego nie może zostawić, rzuca wszystko, zamyka księgarnię i wyrusza za dziewczyną do Los Angeles.

Poznaje nowe osoby, jednak jak na drodze staje mu dziewczyna o pięknym imieniu Love, życie Joego przewraca się do góry nogami. Chłopak chce uciec od swojej przeszłości, gdyż w końcu zaznał prawdziwą i odwzajemnioną Miłość. Wszystko układa się idealnie, Joe ma życie jakiego można sobie zamarzyć, jednak jak się okazuje jest to cisza przed burzą. Na drodze do jego szczęścia stają osoby i wydarzenia, które są związane z jego przeszłością. Czy wszystko ułoży się po jego myśli? Czy Miłość przetrwa wszystko?

Powiem szczerze, że początek książki było naprawdę nudny. Myślę, że to za sprawą Amy, która irytowała mnie. Książka zaczęła mnie wciągać dopiero jak Joe poznał Love - uwielbiam tę dziewczynę! To jak postąpiła i jej zachowanie, naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyło. Również nie spodziewałam się tego, że polubię Joego! W tej części to zupełnie inny człowiek. Jak widać, potrzebna mu była Miłość.

Polecam Wam obie części. Bardzo szybko się czyta, książka napisana w sposób zrozumiały.

„Ukryte ciała” są udaną kontynuacją przygód szalonego zabójcy, umiejącego świetnie wyjaśnić powody swojego zachowania. Studium interesującego przypadku, momentami aż zbyt gloryfikowanego przez fanki serii, ale umówmy się, to wyłącznie sfera wyobraźni. Polecam osobom poszukującym rozrywki na dość porządnym poziomie. A ja zawsze będę wdzięczna Kepnes za zapoznanie mnie z „Franny i Zooey” Salingera, bo możliwe, że zupełnie ominęłabym tę cudowną publikację, gdyby nie „Ty”. Te nawiązania do różnych klasyków literatury były strzałem w dziesiątkę.