Upiorni

"Na śliskich kamieniach studni zobaczyła dłonie zakończone brudnymi , połamanymi paznokciami. Z wnętrza zaczęły wychodzić dwie postaci. Wyglądały jak gigantyczne jaszczury, wypełzające ze swojego legowiska."

Wilhelm Borsztajn pracuje w katowickiej drogówce, starając się nie wracać do wydarzeń z przeszłości, chociaż niedawna masakra i sceny z leśnej chatki na zawsze pozostaną świeże w jego pamięci. Wie, że to pozorny spokój, a rodzeństwo Kutzów szykuje w ukryciu coś wielkiego.

Zuza i Filip starają się zgłębić temat zjawiska splątania, pozwalające na manipulowanie rzeczywistością. Ale czy można zrozumieć to tajemnicze zjawisko, które przez dekady było tematem badań uczonych?

W szpitalu psychiatrycznym wybudza się ze śpiączki Gustaw Klemer bezduszna bestia, napędzana myślą o rewanżu na Wilhelmie. Znika z oddziału, pozostawiając za sobą krwawą zapowiedź zemsty.

Pamiętam, jakie wrażenie zrobił na mnie debiut Splątani. Coś innego, niż do tej pory czytałam, świeży pomysł wymykający się wszelkim standardom. Miałam ochotę podejrzeć myśli Autora, by poznać, jaki plan szykuje na kontynuację. Troszkę obawiałam się, czy uda się sprostać wysokim oczekiwaniom, czy nie odpłynie za bardzo w wyobraźni, ale już pierwsze strony uspokoiły mnie i wciągnęły.

Dynamiczna, mocna akcja, pełna efektownych zwrotów akcji. Sprawia, że z wypiekami na twarzy obserwujemy wydarzenia i losy bohaterów. Przemawia do wyobraźni, pochłaniając całą naszą uwagę.
Do...

Przeszłość, której nie złożyło się do grobu - choćby tego metaforycznego – ma zwyczaj wracać do nas w najbardziej nieoczekiwanej chwili.

Bohaterom Upiornych udało się na chwilę o tym zapomnieć i oto nadszedł czas by zmierzyć się z konsekwencjami niezamkniętych spraw.

Łukasz Szauster powraca z kontynuacją zachwycających Splątanych. Tym razem z powieścią jeszcze mroczniejszą i bardziej tajemniczą niż pierwszy tom.

Wilhelm Borsztajn wciąż wiedzie żywot nudnego krawężnika, Zuza oddaje się temu, co wychodzi jej w życiu najlepiej – ma szczęście, świat wydaje się ignorować niedawne wydarzenia z Quantum-Fuel, życie powoli zdaje się wracać do normy, tylko czy aby na pewno?

Porwanie Agaty to tylko pierwszy kamyczek w nadciągającej lawinie zdarzeń. Gdy z wieloletniej śpiączki budzi się mężczyzna odpowiedzialny za klęskę kariery policyjnej Wilhelma - z przeszłości zaczynają wyłaniać się kolejne potwory. Mroczne, pełne nienawiści umysły walczą z ograniczeniami materii i czasu.

Upiorni jako kontynuacja Splątanych nie ustępuje pierwszemu tomowi ani na milimetr. Czarne charaktery, które za nic mają ludzkie życia i opętani rządzą mordu psychopaci, którzy odhaczają ze swojej listy kolejnych martwych wrogów. To się może skończyć końcem świata…

Niesamowicie polubiłam bohaterów Łukasza Szus...

Nie ma co ukrywać. Zakochałam się w twórczości Szustera, gdy byłam w 1/3 „Splątanych” i po lekturze „Upiornych” to uczucie jedynie się pogłębiło.

„Upiorni” to prawdziwy rollercoaster i jazda bez trzymanki. Książka porwała mnie do tego stopnia, że zarwałam dla niej nockę i pomimo, że na drugi dzień syn nie chciał dać mi żyć to kompletnie tego nie żałuję! Przewracałam strony jak szalona i za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć co jeszcze ciekawego wymyślił autor dla naszych bohaterów, a uwierzcie, że troszeczkę się tutaj dzieje. Otrzymujemy porwanie, eksperymenty, mordercę z przeszłości który komplikuje sytuację, a to wszystko przyodziane jest w wartką akcję, nietuzinkowych bohaterów i oczywiście splątanie kwantowe, od którego tak naprawdę wszystko się zaczęło.

Wiecie co jeszcze podobało mi się w „Upiornych”? To, że autor umieścił akcję w miejscach, które znam i które łatwo zweryfikować, zwłaszcza gdy mieszka się na Śląsku. Góry Sowie wielbię, a bunkry o których pisze autor odwiedziłam wiele razy i lubię tam wracać. Niejednokrotnie podczas czytania przenosiłam się w miejscu i czułam jakby wydarzenia rozgrywały się zaraz obok mnie. Potrafiłam sobie wszystko świetnie zobrazować i to właśnie sprawiło, że książkę czytało mi się tak dobrze.

Jednak pisząc o książce nie można pominąć okładki, którą zaprojektował Dawid Boldys. Według mnie nie ma on sobie równych w tworzeniu tak klimatycznych (i może tro...

Dylogię "Splątani" Łukasza Szustera od Wydawnictwa Videograf chciałam przeczytać od chwil, gdy @littlesuzann zamówiła u mnie gadżety związane właśnie z tymi książkami. Zainteresował mnie opis oraz świetna oprawa graficzna. Gdy tylko nadarzyła się okazja, zapisałam się na Book Touru organizowany właśnie przez Zuzę, której bardzo dziękuję za możliwość przeczytania książek🖤

Na lekturze się nie zawiodłam. Jest to naprawdę dobry debiut, którego gratuluję autorowi. Mix gatunków: kryminału, sensacji, thrillera i science-fiction jest świetnie wyważony. Choć przyznam, że początek był dla mnie dość chaotyczny i nie mogłam się wczuć w fabułę. Jednak z każdą stroną oraz pędzącą akcją czytało się coraz lepiej. Autor w książkach wplata znane, autentyczne wydarzenia, co jest na plus. Dostajemy też dawkę fizyki kwantowej - teoria splątania Alberta Einsteina, ale przedstawiona bardzo prosto i przystępnie. Właśnie ten pomysł na fabułę z motywem "upiornego oddziaływania na odległość" najbardziej mnie interesował. Chwilami jest też mrocznie ale bez krwi i brutalności. Według mnie, niektóre wątki można by było trochę bardziej rozbudować, zwłaszcza w pierwszej części. Zakończenie nastąpiło tam zbyt szybko😅 Druga część jest idealną kontynuacją. Oba tomy utrzymane na równym poziomie. Nie podoba mi się tylko motyw z satelitą z pierwszego tomu🙈 Trochę taki przesądzony. Brakuje mi też głębszego przedstawia emocji u bohaterów. Przez to są oni bardzo sztampowi. Mimo to śledztwo, które prowa...

Po wybuchu pod Krakowem opada ostatni kurz. Życie bohaterów niby wraca do normy. Zuza z Filipem nadal skupiają się na zrozumienie działania splątania. Borsztajn wykazuje się w w drogówce. Jedynie rodzeństwo Kutzów znika bez śladu..
Bieg wydarzeń jednak rozpędza się kiedy na jaw wychodzi wiadomość, że po latach śpiączki i pobytu w szpitalu ucieka z niego Klemer. Borsztajn mimo upływu czasu wciąż ma z nim niewyjaśnione sprawy.
I maszyna ruszyła!
Po raz drugi z wielkim impetem. Autor z każdej strony zasypuje kolejnymi wątkami. Kolejnymi pojawiającymi się bohaterami. A w tym wszystkim jestem ja, która po kilku pierwszych rozdziałach zastanawiam się tylko nad tym "Panie Szuster jak Pan z tego wybrniesz?!"
No i wybrnął! I to w jakim stylu.
Po przeczytaniu już naprawdę wielu książek wiem, że granica między ciekawą mnogością akcji, a przesadą jest niewielka. Czasem mniej znaczy więcej. Ale jeśli chodzi o Upiornych muszę przyznać, że Autor rozegrał to dobrze. Działo się dużo - to fakt. Natomiast zakończenie, które początkowo wydawało się niemożliwe stało się oczywiste. Wszystko zgrało się w jedną całość, która nie daje się odłożyć.
Niby trochę smutek, że to ostatnia kropka tej dylogii, ale to chyba słuszna decyzja. Żeby nie przedobrzyć, a zostawić czytelnika z wspomnieniem dwóch ciekawych historii pełnych zwrotów akcji.
Na koniec muszę jeszcze wspomnieć, że pojawiający się w tej części sarkazm był na moim ulubionym, najwyższym poziomie 😊
Czekam na ...