Uwodząc pana W.

Najpierw nie mogłam dostać książki, potem jak dostałam, to nie mogłam się przekonać, a potem jak zaczęłam czytać, to nie mogłam skończyć.
Ta opowieść jednak w sobie coś ma, choć gdybym miała przekazać jej treść, to wystarczyłyby dwa nawet niezbyt rozbudowane zdania. Bo cóż można powiedzieć – „zemsta” rodziców na kłócącym się przyrodnim rodzeństwie. Tak. Cała książka opanowana jest przez dialogi. Dialogi. I jeszcze raz dialogi. A w nich niezmierzona ilość przepychanek słownych, dogryzania, docinania, łapania za słówka, przekomarzania. I to takiego nastawionego tylko na słowa. Nie pchającego akcji dalej. Tyle, że to nie przeszkadza. Jest nawet zabawne. Czasami mniej, czasami bardziej.
Niestety, ale ja mam tak zawsze więc, to nie jest jakikolwiek wyznacznik, poczułam się tym lekko zmęczona. Łatwiej czytało mi się w kilku kawałkach niż na jeden raz. Fakt, że nie bardzo miałam czas na takie jedno długie posiędnięcie, działał na moją korzyść.
Co mi się najbardziej podobało? Zdecydowanie próby wyciągnięcia informacji od znajomych rodziców. To mnie bawiło. Bezradność dwójki w konfrontacji ze staruszkami rozkładała mnie na łopatki.
I choć książkę oceniam pozytywnie, bawiłam się przy niej całkiem nieźle, to przyznaję, że dawno nie spotkałam tak irytującej głównej bohaterki. O Materdejuńku. Upierdliwe dziewczę za wszystkie czasy. Tess przygniotła mnie, ale za to Jack był cudowny. I bardzo opanowany. Ja na jego miejscu chyba ukatrupiłabym siostrę przyrodnią. Chłopak miał ...