Vicky, dziewczynka, która stała się aniołem

Pudło!

Po raz drugi Jacqueline Wilson zupełnie do mnie nie trafia. Nie potrafię dokładnie wskazać z czym mam problem, ale całokształt wywołuje raczej znużenie i zirytowanie niż oczekiwane wzruszenie. To nie są pierwsze książki dla dzieci i młodzieży, które czytam jako osoba dorosła, więc nie w tym szukam przyczyny. Chyba zupełnie nie odpowiadają mi pomysły, które autorka wykorzystuje w swych książkach.

"Vicky, dziewczynka, która stała się aniołem" miała trudne zadanie. Wilson podjęła próbę pokazania tego, co dzieje się z człowiekiem po utracie bliskiej osoby. Nie znam się zupełnie na metodach radzenia sobie z trudami żałoby, ale mi osobiście motyw zmarłego, który krąży wokół mnie jak gdyby wcale nie umarł, wydaje się nie do końca dobrym sposobem na radzenie sobie z tym tematem.

Po książkach z listy 100 BBC spodziewałam się czegoś innego, chyba z większym efektem "wow". Gdyby nie to, że mam już w domu trzy kolejne książki autorki, pewnie odpuściłabym sobie dalsze ich czytanie.

Pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam. Czytałam ją jakieś dwa, trzy lata temu, więc bardzo mi się podobała. Teraz jednak nie byłabym w stanie przeczytać jej jeszcze raz, bo mimo tego, że wzrusza, nie interesuję się 'takimi' książkami. Niemniej całkiem interesująca.

ja tam nie ryczałam, nie płakałam, nie wzruszyłam się. w ogóle nie podobała mi się ta książka. nie cierpiałam tych dziewczyn, obu. jedna oferma, zawsze nieporadna, druga pyszna, samolubna. przynajmniej ja je tak odbierałam. czytałam w wieku 10 lat.

Świetna książka, taka z dzieciństwa. Czytając ją ryczałam strasznie, ale bardzo ją lubię.

przeczytałam tą książkę w jeden wieczór. ryczałam po prostu jak małe dziecko :<<

wzruszająca historia, o ile pamiętam. muszę sobie ją jeszcze raz wypożyczyć...