W imię miłości

Brian się zmienił. Rzeczy, które jeszcze niedawno sprawiały mu przyjemność teraz odeszły w zapomnienie. Została mu wcześniejsza emerytura i coraz rzadsze wyjścia z domu, bo ciągle się okazywało, że umówione spotkanie jest kiedy indziej, a klub książki nie sprawia mu radości. W końcu jego żona zaniepokojona tak diametralną zmianą umówiła go do neurologa. Diagnoza przyszła dość szybko, a potem równie szybko trzeba było podjąć decyzję co dalej.

Amy Bloom w niezwykle lekki sposób opisuje to co działo się z jej mężem przed i po diagnozie. Ale też zwraca uwagę na siebie. Bo Alzheimer dotyka nie tylko osobę, która na niego zachorowała, on ma wpływ na wszystkich najbliższych.

Z brutalną szczerością Autorka zastanawia się jak mogła być wcześniej tak ślepa i ignorować pierwsze, a potem kolejne objawy. Ale też opisuje trudną drogę jaką musiała pokonać, by życie Briana zakończyło się na jego warunkach.

"W imię miłości" to przejmująca opowieść o tym jak choroba może nas pozbawić samodzielności i godności. O tym, jak trzeba walczyć, by móc zakończyć swoje życie w momencie, gdy jeszcze pamiętamy kim tak naprawdę jesteśmy, choć zapomnieliśmy już imiona wnuków, a z przeszłości pamiętamy tak naprawdę tylko jej niewielki fragment.

Amy Bloom odważnie i z pewnym dystansem przedstawia jak wyglądało życie jej i jej męża przed i w trakcie choroby. Ukazuje różnice, a są one diametralne. Czy w ten sposób można lepiej zrozumieć ich decyzję? Być może. Ale przede ...

Amy Bloom "W imię miłości" Opowieść o wielkim uczuciu w najtrudniejszych chwilach, przełożyła Ewa Ratajczyk,

Kilka miesięcy temu miałam okazję przeczytać książkę kanadyjskiej lekarki dotyczącą medycyny wspomaganej śmierci, tematyki ciągle budzącej duże kontrowersje, a jednak coraz częściej regulowanej w przestrzeni publicznej przez niektóre z państw. Kiedy więc otrzymałam propozycję przeczytania wspomnień Amy Bloom amerykańskiej pisarki i psychoterapeutki, której chory na Alzhaimera mąż decyduje się zakończyć swoje życie, nie wahałam się ani chwili. Jednoczesnie miałam też przeczucie, że czeka mnie prawdopodobnie lektura niezwykle trudna i wywołująca niezliczone emocje.

W społecznościach Zachodu tematyka związana ze śmiercią to ciągle temat tabu. Zaślepieni zapewnianiem sobie możliwości jak najbardziej przyjemnie spędzonego życia, zupełnie nie myślimy o jego kresie. A ten może pojawić się w każdej chwili.

Tak jak kilka lat temu Amy wspólnie z mężem przeszła całą procedurę przygotowującą go do zakończenia życia w szwajcarskim ośrodki Dignitas, tak w książce ponownie wraca do tamtych miesięcy prowadząc czytelnika drogą pięknego małżeństwa, niespodziewanej choroby męża czy wreszcie jego niezwykle trudnej decyzji prowadzącej do wkroczenia w jeszcze bardziej skomplikowaną procedurę.

To co najbardziej widać w pełnych empatii i uwielbieniach dla męża słowach Amy to bezwarunkowa miłość obojga, która z pewnością ułatwiła Brianowi podjęcie decyz...

Amy Bloom w swojej książce opisuje (w formie pamiętnika) konfrontację z chorobą Alzhaimera, która została wykryta u jej męża Briana. Oprócz momentami okrutnej codzienności, opowiada nam o trudzie decyzji i samej procedury świadomego samobójstwa, wspieranego przez fundację Dignitas w Szwajcarii.

Nie była to dla mnie łatwa lektura, zwłaszcza, że nie jest to dla mnie obcy temat i dokładnie wiem z czym mieżą się osoby chore na Alzhaimera. Historia choroby, opowiedziana z punktu widzenia najbliższej Brianowi osoby, wsparcie które mu okazała jako żona i odważna decyzja jaką było świadome samobójstwo, to coś co poruszyło mnie najbardziej. Człowieczeństwo, wspieranie się w trdach dnia codziennego i wspólne dążenie do tak trudnego celu. Ciężko nam się rozmawia o śmierci, a co dopiero o świadomej decyzji i wsparciu fundacji Dignitas, do legalnego zakończenia życia, bez cierpienia. Autorka przybliża nam również samą procedurę i koszty, które się z tym wiążą, przyznaję się że dowiedziałam się wielu ciekawych informacji.

Poruszająca, lecz mimo wszystko opisana z pewnym dystansem historia. Czytając kolejne strony czułam, że autorka doskonale ułożyła sobie w głowie to, jak chce nam o tym opowiedzieć.
Temat eutanazji jest nadal tematem kontrowersyjnym, wiele osób się z tym nie zgadza, jednak nie każdy jest w stanie pojąć z czym wiąże się „gaśnięcie” na oczach najbliższych i powolne umieranie, ze świadomością tego co czeka za drzwiami…

Mimo dużego dystatnsu...

Przedstawiam wam "W imię miłości", książkę, w której żona opowiada historię męża i swoją własną. Opowiada o życiu, o życiu w chorobie i o potrzebie godnego odejścia z tego świata.
Łatwo jest rozłożyć na czynniki pierwsze fikcję literacką, stwierdzić, że autor mógł to czy tamto poprowadzić inaczej. A co jeżeli mamy do czynienia z prawdziwą historią, gdzie niczego nie możemy zmienić? W której życie napisało scenariusz, a my możemy tę historię poznać i spróbować zrozumieć?
Ta książka zainteresowała mnie przede wszystkim ze względu na diagnozę Briana - Alzheimer. Kilka lat temu pierwszy raz zetknęłam się z tą chorobą - moja teściowa została zdiagnozowana, a my, dzieci, zaczęliśmy zgłębiać wiedzę na temat demencji i Alzheimera, próbując zrozumieć jak funkcjonuje taka osoba i jak można jej pomóc.
Książka Amy Bloom jest skupiona przede wszystkim na zrozumieniu życia i właśnie dlatego moja przydomową białą ławeczkę, na której często robię zdjęcia, zamieniłam na ławeczkę Wisławy Szymborskiej, twórczość której tak cenił Brian. Mam wrażenie, że w krótkim wierszu naszej noblistki, przytoczonym w książce, zawarta jest kwintesencja rozumienia życia.
Dużą uwagę Amy Bloom poświęca zagadnieniu świadomego odejścia z tego świata. Autorka z jednej strony chce upamiętnić życie własnego męża, a z drugiej chcę tak jakby go wytłumaczyć, pokazując dlaczego Brian podjął taką, a nie inną decyzję, zapraszając czytelnika do ich życia, pokazując migawki, i te dobre, i te złe.
Była...

🔹️Amy i Brian są szczęśliwym małżeństwem. Ich sielankowe życie przerywa brutalna diagnoza : choroba Alzheimera. Szok, niedowierzanie i nowa rzeczywistość, która dla obojga jest trudna.
Brian podejmuje trudną decyzję zanim odejdzie w nicość.
🔹️Tej książki nie da się ocenić w kategorii dobra czy zła. Zdecydowanie należy ona do kategori: warto przeczytać. Dlaczego? Porusza bardzo trudny temat nieuleczalne choroby, podczas której najbardziej cierpią bliscy. Chory oddala się z dnia na dzień aż całkowicie znika w swoim świecie. Rodzina natomiast musi uczyć się żyć z osobą, dla której z dnia na dzień stają się obcy. Jest to niezmiernie trudne a wręcz niemożliwe. Wiem, bo sama pracuję z chorymi i ich rodzinami.
🔹️Ta książka była dla mnie niezwykle ważna. Rozumiem decyzję Briana ale jednocześnie próbuje postawić się w sytuacji Amy. Dla niej musiało być to niezwykle trudne, zaakceptować jego decyzję.
I tu z pomocą przychodzi : miłość!!!
🔹️Miłość jest odpowiedzią na wszystkie pytania. Z miłości potrafimy zrobić wszystko i zgodzić się na wszystko. Dlaczego? Bo właśnie miłość do drugiej osoby sprawia, że chcemy dla niej jak najlepiej. Chcemy jej szczęścia.
🔹️Cudowna książka o miłości i zrozumieniu, o byciu obok w najtrudniejszych chwilach, o nieuleczalnej chorobie i radzeniu sobie z nią.
Jednak to również książka o podjęciu najtrudniejszej życiowej decyzji i jej realizacji.
🔹️Zostawiam Was z rozważaniami. Nie oceniam decyzji, rozumiem ją. Nie wiem...

Brian to mężczyzna, który cierpi na chorobę Alzheimera. Zaczęło się niewinnie. Jego żona zauważyła zmiany w jego zachowaniu. Zawsze był lubianym wszystkim i często spotykał się z przyjaciółmi. Teraz zaczął odsuwać się od niech. Przestał również czerpać radość ze wspólnych spacerów, o wielu rzeczach zapominał, mówił tylko o wydarzeniach sprzed lat. Po usłyszeniu diagnozy, postanowił z Amy udać się do Zurychu, do siedziby Dignitas, Szwajcarskiej organizacji non profit oferującej usługi wspomagacie samobójstwo. Brian chciał umrzeć z godnością. Gdy to przeczytałam zrobiłam duże oczy, a po ciele przeleciał mnie dreszcz. Nie wyobrażam sobie podjąć takiej decyzji, ani wspierać w niej kogoś bliskiego. I dlatego jest pod wielkim wrażeniem, że można o tym napisać książkę a do tego napisać w ją zarówno z humorem, jak z wzruszeniem.

Książka jak wspomniałam bardzo mnie zaskoczyła, zmroziła, ale również wzruszyła. Jestem pełna podziwu dla Amy, która potrafiła towarzyszyć mężowi w tak ciężkich chwilach. Oprócz wewnętrznych przeżyć autorki, znajdziemy tutaj również opis człowieka, którego kochała zanim postawiono diagnozę i po niej. Amy podpowiada nam również na co powinniśmy zwrócić uwagę przy obserwacji nas samych czy naszych bliskich. Jakie objawy mogą nas zaniepokoić.

Lekkie pióro autorki, ciekawy styl pisania o trudnym temacie, lekka dawka humoru i wiele, wiele emocji. To wszystko sprawia, że książkę czyta się pomimo wszystko przyjemnie.
...