W nawiedzonym zamczysku

Jan Łada to tak naprawdę Jan Gnatowski, autor książek przygodowych i grozy, o którym słyszałem już wcześniej, lecz nie miałem okazji nic z tych powieści czytać. Kiedy dowiedziałem się o wydaniu W nawiedzonym zamczysku chciałem przeczytać licząc na powieść grozy w starym stylu z niesamowitym klimatem niepokoju i przygody. Właśnie po takie książki z dawnych czasów uwielbiam sięgać, bo mogą okazać się świetną okazją do odkrycia ciekawych autorów i ich powieści.

Książka W nawiedzonym zamczysku dzieje się na kresach w tysiąc sześćset trzydziestym trzecim roku na Wołyniu, gdzie dwa rody Miśniakowskich i Turobojskich walczą ze sobą za sprawą dawnych krzywd. W tym wszystkim znalazło się miejsce na duchy, wiedźmy i ludowy folklor z tamtych stron. Autor przedstawia przygody ostatniego z rodu Kazimierza Miśniakowskiego, któremu na drodze do szczęścia stają przeszkody w postaci jego wrogów Turobojskich czekających na okazje do zadania śmiertelnego ciosu. Jednak wszystko się jeszcze bardziej komplikuje za sprawą poznanej wybranki serca Kazimierza. Autor tym sposobem kreśli znakomicie obyczaje tamtych czasów, gdzie królowały przemoc, brutalność i napaści na sąsiadów. Z gwałtownością realizowane za sprawą wybuchowego charakteru panów Turobojskich na okolicznych włościach. Naszego bohatera Kazimierza ukazuje jako dobrego i uczciwego człowieka, który musi przejść własną drogę i zawirowania losów, aby wreszcie być szczęśliwym. Niebezpieczne jego przygody jakich jesteśmy świadkami...

Gdy zobaczyłam, że „W zaklętym zamczysku” powraca pod zmienionym tytułem na „W nawiedzonym zamczysku” wiedziałam, że nie może tej książki zabraknąć na mojej liście książek do przeczytania. Przez wielu uznawana jest za swoistego „białego kruka”, a sama szukałam jej wiele lat w wersji papierowej (chociaż w ostatnim czasie ciężko było dostać także ebook). Książki Jana Łady za czasów PRL-u były wycofywane i usuwane. Dopiero niedawno zaczęto na nowo je wydawać z czego bardzo się cieszę.

Zacznijmy od tego, że jeżeli sądzicie, że „W nawiedzonym zamczysku” znajdziecie historię o duchach to jesteście w ogromnym błędzie. Ks Jan Gnatowski bo tak naprawdę nazywa się autor (Jan Łada to jego pseudonim) stworzył swoisty prolog do Sienkiewiczowskiej Trylogii. Za sprawą akcji przenosimy się do 1633 roku na Wołyń, gdzie za chwilę rozpocząć ma się wojna domowa z Kozakami, a duchy pojawiają się w ilości minimalnej.

Styl pisana autora dla współczesnego czytelnika może wydać się specyficzny, dlatego został on zredagowany i przystosowany dla niego. Jednak zachowano piękne słownictwo, które zdecydowanie zachęca do czytania. Jest to powieść historyczna z elementami fantastyki i romansu. Autor „funduje” nam opisy dwóch zwaśnionych rodów i historie niczym z „Romea i Julii”. Tak naprawdę miłość pomiędzy Kazimierzem i Hanią jest motorem napędowym powieści. Jednak relacja ta, a raczej jej opisy nie do końca przypadły mi do gustu. Zachowanie tej dwójki wydaje się by...

Szybkie tempo, zawrotna akcja, wątek romansu, genialne postacie. To wszystko w mocno oddaje książkę i to jakie mam przeczucia po jej przeczytaniu.
W tej powieści jest wszystko co kocham w powieściach historycznych. Przepych, zajazdy, potyczki, pojedynki, bitwy, namiętność, porwania do tego upiory, wilkołaki, legendy, mity, stare budynki, ruiny i mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.
Nie mam słów na tę powieść, bo dla mnie jest genialna i cieszęsię, że w ostatnim czasie udaje mi się czytać tak dobre książki.
Zdecydowanie polecam każdemu, kto szuka historii która wciągnie i nie da o sobie zapomnieć.

Przyznam się wam, że spodziewałam się nieco innej historii niż ta, którą tutaj znalazłam. Okładka bardziej jawiła mi się jako opowieść grozy, a tymczasem przeniosłam się do odległych lat tysiąc sześćset trzydzieści trzy do tysiąc sześćset trzydzieści pięć. Od razu domyśliłam się, że spotkam tu znajomą opowieść zaklętą w czasie.
Od pierwszych stron czytałam starodawnymi sformułowaniami. Nawet zwroty do ludzi czy zwierząt były pięknie dopasowane do tych lat, które do tej pory znałam tylko z podręcznika od historii i języka polskiego. Dodam jednak, że gdyby w ten sposób były prowadzone szkolne podręczniki, to moje oceny byłyby znacznie wyższe:-)
Ja znałam tą historię w oryginale, ale nie spodobała mi się tak jak ta. Tutaj aż sama zachęca do czytania, Pozostawia po sobie wiele niewiadomych, gdyż jest rozszerzoną wersją. Aż łaknie się tych przygód, choć powiem wam, że bardziej jawiły mi się jako głosy zza mgły. Opisy były bardzo emocjonalne ale bez wylewności. Byliśmy smutni, ale nie wywoływały w nas łez. Bardziej im współczułam. Nie próbowałam pocieszyć, gdyż czułam, że na nic nie mam tu wpływu. Jakby to wszystko już się wydarzyło, a tutaj było jedynie przypomnieniem.
Jeśli ktokolwiek zna historię Romea i Julii, a tym bardziej, jeśli mu się ona podobała w oryginale, to tutaj będzie pod większym wrażeniem. Niby historia znana, ale odbierzecie ją jako zasłyszaną, opowiedzianą z drugich ust. Bardzo szybko sobie wszystko wyobrazimy, jak byśmy oglądali film.
Ta ks...