W stronę Miłosza

Książka eseistyczna najwybitniejszego obecnie „miłoszologa”, w której punktem wyjścia i punktem odniesienia jest pisarstwo Czesława Miłosza. Przedmiotem szczególnego zainteresowania autora są – w pierwszych rozdziałach – wpisane w utwory noblisty dialogi, jakie toczy z bliższą i dalszą tradycją literacką, bądź z konkretnymi pisarzami i myślicielami, . z Norwidem, Witkacym, Krońskim, Venclovą. Jest to, rzec można, zwiedzanie obszarów najbliżej przylegających do jego literackich włości. Lektura tych dzieł, do których poeta najchętniej się odwołuje, ale także tych, które – bezpośrednio i pośrednio – z jego postawą i artystycznym światopoglądem wiodą spory. Dotyczy to zwłaszcza polemicznych nawiązań do Miłoszowej liryki w wierszach średniej i młodszej generacji: od Krynickiego i Zagajewskiego, poprzez Maja i Macheja do Podsiadły. Rozdziały następne skupiają uwagę na twórczości dwóch przyjaciół, a zarazem najważniejszych adwersarzy Miłosza – Witolda Gombrowicza oraz Zbigniewa Herberta. Dają się oni, w kontekście tej twórczości, trochę inaczej sportretować, ale zarazem i na jego pisarstwo rzucają nieco inne, intrygujące i oryginalne światło.