W trzewiach świata. Wspomnienia

Opowieść symboliczna. Przeraźliwie prawdziwa. I tak mimochodem uczy jak żyć. Rzuca nam wyzwanie.
"Drugi podmuch wiatru zrywa się, kiedy sądzimy, że nadszedł już koniec, gdy nie możemy zrobić kolejnego kroku, wziąć kolejnego oddechu. I nagle już możemy."
Drugi podmuch... siedzę, milczę i myślę. Czy potrafię? Czy potrafiłabym? Czy mogłabym? I jak to wszystko się skończy? A może się nie skończy?
Bardzo mocna kobieta, choć myśli, że jest słaba. Odważna. Chciałabym taka być.

,,W trzewiach świata. Wspomnienia" to przejmująca opowieść o trudnym dzieciństwie, negatywnych aspektach miłości, jak i jej braku, reakcji organizmu, umysłu i emocji na chorobę oraz złych rzeczach, które dotknęły kobiety mieszkające w Kongu. W książce poznajemy przemyślenia autorki, prowadzi ona swego rodzaju pamiętnik. Próbuje uporządkować swoje cele i wszelkie aspekty życia oraz dostosować się do sytuacji, w której się znalazła, nie zapominając o pomocy innym.

Styl autorki początkowo nie do końca przypadł mi do gustu, początek czytało mi się ciężko. Natomiast mniej więcej od połowy odrobinę się zmienił i zdecydowanie bardziej do mnie trafiał. Autorka wysnuwała liczne mądre i bardzo aktualne przemyślenia. Wskazywała między innymi na bierność ludzi obserwujących, co dzieje się w wielu rodzinach, jak i z kobietami w Kongu, które nie otrzymują wystarczającej pomocy.

Zdecydowanie uważam, ze warto zapoznać się z ta książką i z przemyśleniami autorki, ponieważ niesie ona ze sobą ważne przesłanie. Osoby, które znalazły się w podobnej sytuacji i którym została postawiona diagnoza, mogą wyciągnąć z niej wiele wniosków. Natomiast osoby, które czegoś takiego nie doświadczyły, ale mogą być obserwatorami lub sami znaleźć się w takiej sytuacji, również wyniosą wiele ważnych rad i spostrzeżeń.