Wczasowiczka. Śmierć w Tatrach

Jeśli ktoś szuka tylko kryminału, to może być zawiedziony tą książką. Jednak jeśli chcemy odbyć podróż w czasie do przedwojennego Zakopanego, Warszawy i w Tatry to jest to dobra pozycja. Atmosfera oddana jest bardzo realistycznie, zwyczaje, aktualne nastroje polityczne i obyczajowe. Czy wiernie, nie potrafię osądzić. Mimo że sięgnąłem po książkę licząc na kryminał a dostałem bardziej obyczajową, gdzie wątek kryminalny jest tylko dodatkiem, to właśnie ze względu na atmosferę, która towarzyszyła czytaniu, uważam, że było warto.

Gdyby nie ten nadmiar męczącej góralskiej gwary oceniłabym znacznie wyżej, czytało się dość ciężko :(

Chociaż to krótka książka, to jednak ma swoje momenty, kiedy bardzo jesteśmy wciągnięci w jej treść i takie, które dla zwykłego czytelnika są zbyt inteligentne, by ogarnąć je na tyle sprawnie, by móc przejść dalej. Podejrzewam, że zanim książka została napisana, bardzo dużo czasu było potrzeba na przeczytanie o tych wszystkich wytycznych gór, jakie sprzęty mają nazewnictwo i miejsca po których poruszają się bohaterzy. I właśnie w tych sytuacjach czytało się ją nieco trudniej, a reszta była po prostu wyśmienita. Najciekawsze tematy z książki to wspinaczka, zdrada, motyw dużych pieniędzy oraz romans i śmierć.Temat przewodni to góry i dwie kobiety, które miały rozpocząć współpracę wspinaczkę. Aby dodać nieco smaku, jedna z kobiet wyrusza jako pierwsza, po czym podczas burzy słuch po niej ginie. Nam pozostaje odkrycie tego, co się wydarzyło z zaginioną i czy uda się ją odnaleźć żywą. Jak wiadomo, kto podróżuje Luxtorpedą nie powraca do swojego domu bliskich. Czyżby zatem ten szlak był jakby magiczny? Dlaczego giną ludzie i co się z nim dzieje? Niby sprawa krótka, jednak jest tu więcej spraw do rozwiązania i nie tak szybko uzyskujemy odpowiedzi na pytania. Postacie dzielą się na dobrych i złych i dokładnie wiedzą co tu jest grane. To naprawdę dobry thriller, tylko miejscami trochę sztywny. Bywa również, że wywołuje u nas setki pytań i dopiero koniec daje nam na nie odpowiedzi. To dobra lektura, która na szczęście nie wywołuje w nas ataków paniki, jednak przestrzega przed ostr...

„Wczasowiczka. Śmierć w Tatrach” to kryminał inny niż do tej pory czytałam. I nie chodzi o czas, w którym dzieje się akcja, ale o główna bohaterką. Zuzanna żyła w latach 30 ubiegłego wieku, ale charakter ma współczesnej dziewczyny. Momentami zapominałam, że jestem w XX wieku. Nie wiem jednak czy to dobrze czy źle.

Zuzanna Orłowska przeżywa trudny okres w swoim życiu. Rozwój, otworzenie własnej galerii wzornictwa… A do tego przyjaciółka chce się z nią spotkać w Tatrach, by opowiedzieć o czymś ważnym. Gdy Zuzanna dociera do Zakopanego, otrzymuje wiadomość, że Michalina poszła na Giewont i tam na nią czeka. I właśnie tam dochodzi do dramatycznych wydarzeń. Kto jest sprawcą tajemniczych zgonów i zgonów? Co się stało z jej przyjaciółką? Przekonacie się sami.

Książka posiada ciekawy i powtarzalny klimat. Z jednej strony czuć klimat XX wieku, a do tego w piękny sposób został tutaj oddany górski klimat. Takie połączenie sprawiło, że rozpłynęłam się. Zuzanna to młoda kobieta, która oprócz swoich prywatnych problemów zamienia się w detektywa i próbuje dowiedzieć się co stało się z jej przyjaciółką.

Książka dostarcza wielu emocji. Wciąga od pierwszej stron i otula i mrocznym i pięknym górskim klimatem. Należy do tych, od których nie można się oderwać. Gdy poszłam do swoich obowiązków cały czas myślałam o tym co wydarzyło się w tatrach w XX wieku i już nie mogłam się doczekać powrotu do lektury.

Znajdzie...

Autorzy zaserwowali czytelnikom nie lada gratkę śledczą, z zagadkami i dość skomplikowaną siecią powiązań. Wszystkie wątki intrygują, a ciekawie nakreślone sylwetki bohaterów dokładają przypuszczeń do dalszego rozwoju wydarzeń i wyników śledztwa. Do samego końca czytelnikowi towarzyszą zaskoczenie i aura tajemniczości.

Zarówno Grzegorz Kalinowski, jak i Ewa Salwin debiut literacki mają dawno za sobą. Tym razem postanowili połączyć siły i tak powstała „Wczasowiczka. Śmierć w Tatrach. Zakopane 1937". Ten dość rozbudowy tytuł zdradza nam miejsce i czas akcji, i sugeruje, że będziemy mieć do czynienia z historią kryminalną.

Tajemnicze zgony i zaginięcia na zakopiańskich szlakach zmuszają główną bohaterkę Zuzannę Orłowską do przeobrażenia się w detektywa amatora.

Moją uwagę zwrócił język stylizowany na okres międzywojnia, gdy dodać do tego szczegółowe opisy ówczesnej rzeczywistości, miałam nieodparte wrażenie przebycia podróży w czasie i przestrzeni. Dlatego też odpowiadało mi rozbudowane tło społeczne, albowiem wszystko wydawało mi się tak ekscytujące i absorbujące. Wydarzenia oscylują wokół frapującej zagadki kryminalnej, która wskazuje, iż po górach hasa sobie drapieżnik, polujący na bezbronne ludzkie owieczki.
Co do bohaterów, szalenie spodobał mi się zadziorny charakter Zuzy, od razu poczułam do niej sympatię i kibicowałam w poszukiwaniach zaginionej przyjaciółki.
Uwiodła mnie magia zimowej stolicy Polski, do której tłumnie ściągają przedwojenne elity, a co do gór, chyba każdy już wie, że dawno oddałam im serce.
Czy było więc coś, co przeszkadzało mi w pełni cieszyć się lekturą tego retro kryminału? Nie, znalazłam tu bowiem wszystko, czego oczekiwałam i potrzebowałam w danym momencie.