Whistleblower

Laurel to studentka jakich wiele, między wykładami i balowaniem skrobie do uczelnianej gazetki i zajada przysmaki w latynoskiej knajpie, czego więcej chcieć? Jednak gdy pisząc artykuł o ulubieńcu uczelni – trenerze futbolistów trafia na ślady licznych przestępstw nie potrafi przejść obok nich obojętnie.

Bodie St. James to facet o złotym sercu i stalowych mięśniach. Jest sportową dumą uniwersytetu i wszystko to zawdzięcza trenerowi, jak mógłby uwierzyć, że ten gość jest zły?

Whistleblower to powieść z gatunku Young adult i nie zrozumcie mnie źle, ale mimo że bohaterowie to już studenci to jednak sama opowieść jest raczej dla znacznie młodszego czytelnika. Od czego by tu zacząć…

Mówi się czasem operacja się udała tylko pacjent nie przeżył i z książkami jest bardzo podobnie, czasem jest tak że zamysł jest świetny tylko w trakcie pisania coś się wykolebie i gdy nadchodzi finał fajerwerków brak.

Może gdybym czytała te książkę 10 lat temu potrafiłbym się wczuć w emocje jej bohaterów i historię, którą stworzyła autorka i moja ocena byłaby wyższa. Jednak ja już dawno okrzepłam z młodzieńczej naiwności i przeświadczenia o tym, że to właśnie ja jedna zmienię świat, i łatwiej mi dostrzec wszystkie schematy, szufladki i etykietki, pod które autorka podpięła wszystkich swoich bohaterów.

Z czym ja tak w zasadzie mam problem? Już mówię :D Po pierwsze autorka w swoją powi...

Nie wiem jak Wy, ale ja lubię gdy młodzieżówka, książka często niesprawiedliwie nazywana literaturą niższą, ma do przekazania ważny temat. A już tym bardziej, gdy robi to dobrze!

Owszem, od razu zaznaczę, nie ma niczego złego w momencie, gdy literatura przeznaczona dla nastolatków, jest po prostu odskocznią od rzeczywistości. Opowiadającą o pierwszych miłościach, studiach czy szkole średniej, skupiająca się na zupełnie innych problemach, niż te społeczno-kulturowe. Jednak ogromnie się cieszę, gdy ten gatunek również stara się przekazywać ważne treści. Uświadamiać czy kształtować światopogląd.

"Whistleblower" to nie jest historia o zakazanym uczuciu między młodą studentką - dziennikarką, a gwiazdą uczelnianej drużyny futbolowej. Bo chociaż ten temat odgrywa dużą rolę to i tak, mimo wszystko schodzi na dalszy plan.

Kate Marchant nadała tej historii innego wydźwięku. Stworzyła opowieść o dążeniu do prawdy, której inni tak bardzo się boją. W świecie, nawet tym uczelnianym, gdzie rządzą pieniądze, koneksje i status społeczny, łatwo odwracać wzrok i wypierać ze świadomości niewygodną rzeczywistość.
To mądra książka, która pokazuje jak trudna i często jednostronna jest walka z nadużyciem $eksualnm, szowinizmem, uprzywilejowaniem i zastraszaniem.

Równocześnie wskazuje jak ważne jest to, by mimo oporu ją podejmować. Postawa Lauren, jej odwaga i determinacja naprawdę dodają skrzydeł.

"Whistleblower" polubiłam jednak nie tylko za waż...

„Whistleblower” stoi trochę w rozkroku, osadza się na niepewności i to jest w tej książce najlepsze. Koniecznie chciałam czytać dalej, aby dowiedzieć się, jak cała sprawa się zakończy. Wypada czy nie wypada? Żart czy molestowanie? Swobodne beztroskie życie czy poruszanie bolesnych tematów? On jest moim przyjacielem czy wrogiem? Jak to w życiu, nie zawsze można czy powinno się zachować neutralność i często ciężko znaleźć złoty środek. Jednocześnie powieść czyta się szybko i łatwo jest się wczuć w studencki klimat.

Autorka w posłowiu przyznaje, że zaczęła pisać z zamiarem stworzenia lekkiej i przyjemnej powieści, która pozwoli czytelniczkom i czytelnikom na chwilę wytchnienia. Z czasem okazało się jednak, że dotknęła czubka góry lodowej. Ostatnie rozdziały były bardzo emocjonujące, wszystkie wątki pięknie się domknęły, a ja odkładałam książkę ze łzami w oczach. Polecam bardzo jako świetną, wciągającą, dostarczającą rozrywki, ale też pożyteczną lekturę.