Wiosna koloru słońca

Czy ja już pisałam, że zakochałam się w tej serii? Tak? A to powtórzę raz jeszcze!
Nie mogę pojąć dlaczego nie miałam jej wcześniej w swoich dłoniach. Tak to jest kiedy przeróżne sytuacje w życiu osobistym odpychały nas od siebie, zupełnie jak w przypadku stworzonej bohaterki Emely i Eliasa.

Uwaga, nie czytaj, jeśli nie przeczytałaś poprzednich części! Mianowicie historia tej dwójki przeszła zdecydowanie zbyt długą drogę, aby znaleźć się w obecnej sytuacji. Czytanie ''Wiosny koloru słońca'' autorki Cariny Bartsch wymaga chronologicznego odkrywania bohaterów ich myśli, podejścia i całego ogromu zdarzeń.
Z tego tylko względu, że nasi bohaterowie dają sobie szansę i tworzą związek, który od nastoletnich lat im się marzył i poznajemy ich dalsze perypetie z tym związane.

Jest to zdecydowanie spokojniejsza część z serii, jednak nie oznacza wcale, że będziesz się z nią nudziła. Moje ulubione, sarkastyczne i docinkowe poczucie humoru w dalszym ciągu dotrzymuje towarzystwa, są również kolejne przeróżne przypadki i wypadki między bohaterami. Autorka dodatkowo wspaniale wkomponowała w treść opowieści, wątek psychologiczny związany z tematem depresji, jego skutkach i trudnej walki z nią związanej.

Historia ta pokazuje jak zdecydowanie największą siłą wspólną ludzi jest miłość, wzajemny szacunek, zaufanie do drugiej osoby oraz przyjaźń, która pokazuje jak mocno mogą scementować znajomość zupełnie przypadkowym osobom.

Wspaniałe było rozpoczą...

Bardzo się cieszę, że powstał kolejny tom. Po ostatnim czułam pewien niedosyt, a w tym było wszystkiego idealnie. I trochę uśmiechu i trochę dramatu.

Wiosna koloru slonca to 3 cześć historii Emely i Elyasa. Cieszę się ze poznałam tą historię dopiero wtedy gdy wszystkie 3 części były już napisane i wydane - pierwsi czytelnicy musieli uzbroić się w cierpliwość aż na 6 lat - wtedy jestem w stanie zrozumieć ich rozczarowanie tą częścią, o którym czytałam 😕

Czytając po kolei #lato # zimę i #wiosnę jestem w stanie stwierdzić, ze ta ostatnia trochę odstaje. Jasne - pojawia się ten dobrze znany nam humor i cięty język, jednak jest go zdecydowanie mniej. Jest mniej zabawnych sytuacji, a o wiele więcej decyzji związanych z wyborem drogi życiowej i roli emocji w naszym życiu. Nie mówię, ze to źle - momentami jednak byłam tym trochę przytłoczona. Rozsiedli Emely wydawały mi się rozciągnięte do granic możliwości. Nie znam osoby, która w tym wieku tak by się zachowywała 🤷‍♀️ Elyas natomiast chociaż odrobinę bardziej mnie przekonywał swoją autentycznością to miejscami miałam dość jego tekstów i nachalności.

Mimo to, cieszę się że powstała ta cześć. W przyjemny sposób zamyka historię tej dwójki, która wydawała mi się trochę niepełna. Chociaż bohaterowie mają tu ponad 20 lat wydaje mi się że książka idealnie sprawdzi się wśród odrobinę młodszych czytelników ❤️

Świetna lektura