Opinia na temat książki Wiosna zaginionych

Moje pierwsze podejście do powieści Anny Kańtoch. Książka ani świetna, ani słaba, ot - taka sobie, kryminał jakich wiele. Czytałam bez wypieków na twarzy, zapowiadało się nieźle, potem coś się rozlazło i moje zainteresowanie zgasło. Nudnawo się zrobiło i nie chciało mi się nawet kombinować nad rozwiązaniem zagadki. Zakończenie mnie rozczarowało, a w dodatku dowiedziałam się, że jak chcę poznać rozwiązanie głównego wątku, to muszę przeczytać kolejne tomy. Zagapiłam się i nie zauważyłam tej informacji w opisie. Wypisuję się z tej trylogii.
Dla mnie zbyt powierzchownie było, za bardzo pogmatwanie i niewiarygodnie, ślimaczące się tempo, bezbarwni bohaterowie. Podobno autorka to mistrzyni budowania napięcia. Czyżby? Plusem powieści na pewno jest lekki język, łatwość czytania, pomysł na intrygę (nierozwiązana zagadka sprzed 50 lat z górami w tle), emerytowana policjantka jako detektyw numer 1 ( choć gdzie Ci tam Krycha do uroczej panny Marple! ) oraz umiejscowienie akcji na bliskim memu sercu katowickim Nikiszu.

Można przeczytać, ale szału nie ma. Moja mało entuzjastyczna opinia bierze się z rozczarowania. Jeszcze niedawno nie czytałam polskiej literatury, ale przekonałam się. Nie będę wymieniać nazwisk ulubionych autorów, bo jest ich już wielu. Liczyłam, że do kolekcji przybędzie nowa autorka. Może po jakiejś innej powieści? Spróbuję spotkać się z Anną Kańtoch jeszcze raz.