Opinia na temat książki Wojna i pokój. Tom 1-2

Książka, mimo wszystkich uchybień, powaliła mnie na kolana. Może dlatego, że podchodziłam do niej ze sporą rezerwą, jak do szkolnych lektur, a tu ogromne zaskoczenie. Wciągnęła mnie całkowicie, przeczytałam ją w siedem dni. Trzeba przyznać, że wszechobecne, francuskojęzyczne wtręty (wiadomo, czar epoki) i wynikła z tego konieczność ciągłego zerkania w przypisy są uciążliwe. Także tłumaczenie pozostawia sporo do życzenia. Podobnie, jak Selia, ciężko znosiłam opisy działań wojennych, ale nie wynikało to z moich ku temu uprzedzeń; były to najbardziej nudne i rozwlekłe fragmenty dzieła. Natomiast wyrazistość postaci i ogólny czar, wynikający z perypetii i meandrów fabuły, zmusza mnie o całkowitego polecenia książki. Jeżeli chodzi o moje osobiste sympatie, to jednak prym wiódł Pierre, Anatol Kuragin oraz książę Bołkoński. Bardzo denerwowała mnie Natasza, Maria i Helena Kuragin/Bezuchow (miała w sobie coś z Izabeli Łęckiej)..