WOPR. Życiu na ratunek

To najlepszy reportaż jaki przeczytałem w swoim życiu. W mojej ocenie idealnie oddaje on nie tylko blaski ale głównie cienie zawodu ratownika WOPR. Nie potrafię nic do niej dodać jak również ująć, no może tylko to że lekcje pływania powinny być obowiązkowe.
Od dnia dzisiejszego, każdemu kto nawet z lekką ironią lub drwiną wypowie się o mojej kilkuletniej pracy "gwizdkowego hejnalisty", będę podsuwał do przeczytania tę książkę.

Po lekturze dwóch części książek o ratownikach TOPRu myślałam, że chyba nic nie przebije ich pracy. A tu niespodzianka, bo opowieść o pracy WOPRu chyba im dorównuje albo ich nawet przewyższa.
Praca ratowników wodnych w większej mierze przebiega w typowym sezonie letnim czyli gdzieś od kwietnia do wrześnie, października. Poza nim trochę rzadziej wyruszają na pomoc tym, którzy zapominają, że lód jest kruchy, a łowić w przeręblu po prostu trzeba umieć.
Woprowcy niestety w większej części idą po ciało. Brutalne, ale niestety bardzo prawdziwe. Słońce, lato, nieodłączne piwko i duch hazardu, to chyba najgorsza mieszanka zarówno nad jeziorami jak i nad morzem. Mnóstwo spektakularnych akcji pokazanych w książce to tylko niewielki wycinek z tego jak wygląda praca ratownika. Wbrwe powszechnemu myśleniu, to nie paradowanie w skąpym bikini lub seksownych kąpielówkach. to oczy dookoła głowy, ciągłe dyskusje z tymi co wiedzą lepiej i są mistrzami w pływaniu w każdych warunkach. To także bycie nianią dla przerażonych dzieciaków szukających rodziców lub tych co pierwsze zachłyśnięcie wodą mają właśnie za sobą.
No i ciągle to poszukiwanie tych, którzy zatonęli już jakiś czas temu, wyciąganie części zwłok poszarpanych przez śruby i towarzyszenie w rozpaczy rodzinom tych, dla których morze, jezioro czy rzeka stały się grobem.

Woda, jeden z 4 żywiołów, jak cała przyroda jest nieprzewidywalny. Przed wodą należy czuć respekt. Jednak jak pokazuje ta książka, bardzo często o tym zapominamy.
Autor oddaje głos ratownikom wodnym z różnych struktur ratownictwa wonego w Polsce. Pracują oni na różnych akwenach, ratują życie ale i są nurkowie, którzy szukają ciał. Opowiadają o tym jak wygląda ich praca, jak przygotowują się do pracy i z czym się spotykają. Opisują akcje , które zapadły im w pamięć, te udane i niestety te nieudane.
To oni czuwają nad naszym bezpieczeństwem ale nie zapominajmy, że za własne życie odpowiadamy my.
Co każdy z nich powtarza, najczęstszą przyczyną wypadków jest niestety głupota, brawura, alkohol oraz skrajna nie nieodpowiedzialność rodziców w opiece nad dziećmi.
Turyści nie słuchają zakazów i ostrzeżeń a potem wydarza się tragedia.
Bardzo przejmująca lektura i uważam, że powinna być obowiązującą dla każdego kto wybiera się nad wodę odpocząć. Miejmy świadomość i używajmy mózgu aby wymarzony urlop nie zmienił się w koszmar.
Myślenie nie boli. A znów mamy nowy sezon urlopowy...

„Pamiętam twarze niemal wszystkich zmarłych, których wyciągnąłem z wody. Ale najgłębiej w moim umyśle utkwiło oblicze samej śmierci. ...- Przemysław Regulski – ratownik wodny.

„WOPR. ŻYCIU NA RATUNEK”

AUTOR: DAWID GÓRA

WYDAWNICTWO: MUZA

Najlepszy reportaż, jaki czytałam!!!

Woda żywioł, który uczy pokory. Codziennie ratownicy walczą o życie setek osób, które najczęściej odchodzą po cichu.

"Dziękuję" jedno słowo, a jak dużo znaczy.

Dla nich. Ratowników. Nie wymagają tego, nie proszą o nie, ale wierzcie mi, rzadko je słyszą.

Ryzykując swoim życiem, w dzień w nocy pod wodą robią wszystko, aby ocalić drugiego człowieka. Prawda jest taka, że najczęściej dzieci, nastolatki czy osoby dorosłe nie udaje się uratować. Najwięcej dochodzi do wypadków pod wpływem alkoholu, niedopilnowaniem, brawurą, ale przede wszystkim do niestosowania się do zaleceń wydawanych przez ratowników.

Czerwona flaga to nie ozdoba.

Reportaż jest bardzo emocjonalny. Dawid Góra przedstawia nam pracę ratowników od środka, poznajemy przejmujące historie, które nie jeden raz wyciskają łzy z oczu. Historie, które mnie zaskoczyły, zmroziły i brakło mi słów na opisanie niektórych zachowań ludzi.

I wierzcie mi, nawet ratowników zatykało.

Nie jest to praca dla każdego, a ja dzięki książce mam do nich jeszcze większy szacunek.

Osobiście mam bardzo wielki respekt do wody, wiem, jak niebezpieczna może być...

Dawid Góra "WOPR. Życiu na ratunek"

Z kim kojarzą wam się ratownicy? Z bohaterami słonecznego patrolu ? Czy z ludźmi, którzy narażają swoje życie, by ocalić innych?

Jako młoda dziewczyna mieszkająca 10 km od morza zawsze dziwiłam się kolegą ze szkoły, sezonowo pracujących jako ratownicy. Dla nich była to zabawa- lekka praca na sezon, ja traktowałam taką pracę poważnie. Może dlatego od zawsze bałam się pływać.. woda to żywioł dla mnie bardzo niebezpieczny i zawsze czuje do niej respekt.

Będąc nad morzem całe wakacje, wielokrotnie widziałam sytuacje, gdzie ludzie pod pływem alkoholu wchodzili do wody, bo oni "wiedzą najlepiej niż taki ratownik", lub rodziców niepilnujących własnych dzieci. I o tym właśnie jest ta książka o nieodpowiedzialności, która może doprowadzić do tragedii.

Niezwykły reportaż, historia bohaterów ratujących ludzkie życie. Niestety statystyki są przerażające, ile ludzi ginie pod wodą. Musimy zdać sobie sprawę, że większość osób wyciągniętych z wody nie żyje. Jaką trzeba mieć psychikę, by móc wykonywać taki zawód?

Historie zawarte w książce Dawida Góry są pełne żalu, ale trudno się dziwić, kiedy uratowani ludzie nie powiedzą nawet „dziękuję”. Gdy mimo czerwonej flagi ludzie wchodzą do wody, idą na niestrzeżone plaże I tam po prostu
się topią.

Z wszystkich opowiadań najbardziej wstrząsnęła mną historia pewnego mężczyzny, który od trzech dni nie słuchał ostrzeżeń ratowników i trzeciego dnia poszedł...

Zawsze gdy czytam tego typu książki bardzo się wzruszam. Tutaj ludzie są w stanie poświęcać własne życie by ratować drugiego człowieka, czasem nawet wielu. Dokładnie zdają sobie sprawę z danego niebezpieczeństwa, wiedzą, że sami mogą na tym ucierpieć i niby znają się na wszystkim, są wyszkoleni w wielu wymiarach ratownictwa, a jednak wiedzą, że czasami może pójść coś nie tak. Trzeba pamiętać, że ratunek na wodzie nigdy nie jest stabilny. Fale utrudniają pływanie nawet najlepszym ratownikom. Niekiedy wystarczy chwila, by stało się coś złego.
W książce mamy ukazane przykłady podczas których dochodziło do akcji ratowniczej. Najgorsze były przypadki, kiedy uratować trzeba było całe grono osób, a nie tylko jedną. Lub, gdy musieli wyłowić osoby, które od dawna nie oddychały. Tutaj śmierć ma inny wymiar. My kojarzymy ją jedynie z człowiekiem w trumnie, który jest ładnie ubrany na ostatnie pożegnanie. Tutaj niekiedy zwłoki nie posiadały ubrań, bywały w różnym stadium rozkładu. Nie zawsze jest powiedziane, że trzeba wyjąć kogoś z wody, kto jeszcze żyje...
Książka to nie tylko zwykły reportaż. To również rozmowy z ratownikami, których historie mrożą krew w żyłach. To ich wspomnienia dobre i złe, momenty, kiedy całe życie stawało im przed oczami. To prawdziwe opowieści grozy z prawdziwym odzewem serca i umysłu. Przy wielu historiach byłam bardzo wzruszona, gdyż mocno realistycznie zostały opisane. Ratownicy nie kryją swoich uczuć, niekiedy sami bywają wstrząśnięci i w taki ...

"WOPR. Życiu na ratunek" Dawida Góry to kadry codzienności z jednostek ratownictwa wodnego, to portrety konkretnych ludzi, którzy gotowi walczyć o życie drugiego człowieka - narażają często swoje własne. Na stronach swojej książki autor daje im możliwość podzielenia się najbardziej mrocznymi, trudnymi ale i tymi radośniejszymi historiami. Niestety tych ostatnich jest jak na lekarstwo.

Z całości wyłania się obraz oddanych swojej pracy bohaterów, których przeciwnikiem nie są tylko morskie wiry, wysokie fale czy porywające prądy, nie, najsłabszym ogniwem okazuje się być sam człowiek i system, który wszędzie szuka oszczędności i zaciskania pasa.

W zasadzie zdawałam sobie z tego sprawę już przed lekturą, niemniej poziom ludzkiej niefrasobliwości i głupoty po raz kolejny mnie poraził. Podobnie jak warunki zatrudnienia panujące w niektórych placówkach. Wszystko to woła o pomstę do nieba.

Na rezultaty lekkomyślności i braku finansowego zaplecza nie trzeba długo czekać, brak wyobraźni, alkohol - w sezonie letnim ratownicy mają pełne ręce pracy.

Najsmutniejsza w tym wszystkim i zupełnie przeze mnie niezrozumiała jest postawa osób, które nie tylko ignorują uwagi pracowników WOPRu, okazując im jawną wrogość - nie stosują się do ich poleceń, co naprawdę często kończy się dla nich tragicznie.

Nad niemal każdą opowieścią wisi przykry duch ogromnej niewdzięcz...

“WOPR. Życiu na ratunek” to reportaż opowiadający o pracy ratowników wodnych, czy to na morzu czy jeziorach, rzekach. Mimo, że wszędzie mają do czynienia z wodą to w każdym miejscu czekają na nich inne zagrożenia i utrudnienia. Po przeczytaniu tego reportażu jeszcze bardziej doceniam pracę woprowców, idąc na akcje narażają swoje życie.

W książce, ratownicy WOPR przytaczają różne akcje w jakich brali udział. A w ciągu roku jest ich bardzo dużo, niestety większość tragedii dochodzi przez ludzką głupotę, bezmyślność i alkohol. Czytając ten reportaż zastanawiałam się jak można tak narażać własne życie, ale też życie swoich bliskich, często dzieci.

Bohaterowie książki często wspominali, że ich praca jest niedoceniana. Rzadko słyszą słowo “dziękuję” a dość często wulgaryzmy, gdy proszą plażowiczów o wyjście z wody. Mimo to ciągle pracują jako ratownicy, bo to nie praca a pasja. I ja to bardzo rozumiem, mój mąż również należy do OSP. Gdy jest alarm to jedzie, nie ważne co akurat robi czy gdzie jest, pojechał nawet w dniu naszego ślubu. Modliłam się, aby w trakcje wesela nie zawyła syrena, bo na 90% by pojechał ma akcje, tym bardziej, że przyjęcie odbywało się w sali OSP. Dokładnie tak samo funkcjonują ratownicy wodni, to ich życie.

Poza tym książka napisana jest bardzo łatwym językiem. Czyta się ją bardzo szybko i wciąga od pierwszych stron. Ale też zmusza do chwili refleksji, chwila nieuwagi i może dojść do tragedii.

Myślę, że książka “WOPR....

Czy masz w sobie tyle odwagi, aby poświęcić życie, ratując istnienie kogoś obcego? Bohaterowie książki 𝑾𝑶𝑷𝑹 ż𝒚𝒄𝒊𝒖 𝒏𝒂 𝒓𝒂𝒕𝒖𝒏𝒆𝒌 heroizmem wykazują się każdego dnia. Wystawianie na próbę własnego życia i zdrowia to ich świadomy wybór. Książka Dawida Góry pokazuje, jak naprawdę wygląda praca ratowników wodnych. To pełna poświęcenia, obarczona ryzykiem i wielką odpowiedzialnością profesja. Często ratownik kojarzony jest z napakowanym gościem w kąpielówkach, który to „pomarańczowe coś” trzyma w ręku jedynie dla szpanu. Bożyszcze plaży lub basenu w głowie ma jedynie kolejną piękną zdobycz. I niestety takie błędne postrzeganie WOPR-owców sprawia, że gdy dzieje się coś złego, nie każdy bierze na poważnie ich ostrzeżenia. Nie warto wrzucać wszystkich do jednego worka. Większość z tych ludzi, to prawdziwi bohaterowie. Ratowanie życia innych mają we krwi, a jak sami przyznają, jest to nie tylko ich praca, ale i pasja. Ta książka była potrzebna. Mnie samej, mimo iż zawsze podchodziłam z szacunkiem do medyków, otworzyła oczy na wiele istotnych aspektów „wodnych zabaw”. Czytając, wielokrotnie opadała mi szczęka, a oczy otwierały się szeroko ze zdumienia. Sięgnijcie po tę książkę koniecznie. Nawet nie tylko z ciekawości, ale też, żeby pochylić czoła przed ratownikami, którzy każdego dnia ratują nasze życia.

Mocny reportaż o zawodzie ratownika wodnego. Już od pierwszych stron dostajemy dawkę emocji w związku z przekazywanymi czytelnikowi przeróżnymi historiami udanych, jak i niestety nie udanych, akcji.
Opisy w książce mrożą krew w żyłach. Wybory, które często muszą być podejmowane spontanicznie, ważą o życiu ludzkim. Zawód który musi być wykonany z pasji ponieważ duży odsiew ratowników jest po pierwszej nie udanej akcji.
Ilość osób które giną w wodzie jest zatrważającą. Brak odpowiedzialności, logicznego myślenia i często głupota odpowiada za mnogość wypadków.

Polecam dla tych którzy nie boją się takich tematów i chcą wiedzieć więcej o ratownictwie wodnym.
Oby każde wejście do wody kończyło się wyjściem o własnych siłach.