WOPR. Życiu na ratunek recenzja

Ratownicy medyczni, ratownicy GOPR, ratownicy WOPR - wszyscy oni w swojej pracy na pierwszy miejscu stawiają niesienie pomocy. A im więcej tego typu książek czytam, jak i im dalej w moim zawodzie, tym mocniej zauważam to, że niesienie pomocy poprzedzone jest głupotą, brawurą i brakiem zdrowego rozsądku. Rzadko kiedy w ratownictwie pomoc wynika z nieszczęśliwego splotu niezależnych od ofiary wydarzeń, często mimo ostrzeżeń, prognoz, próśb osoby potrzebujące ratunku wcześniej brawurowo ryzykują nie będą świadomym (lub intencjonalnie) zagrożenia, na jakie się porywają. Czy można zapobiec przedstawionym w tego typu reportażach wydarzeniom? W większości przypadków tak.

Dawid Góra porywa się na rozmowy z ratownikami Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. To głównie woda, jej odmęty, nurt, wiry, nieprzewidywane dno niosą główne zagrożenie, z którym ratownicy muszą walczyć ratując ludzi z opresji. Laik może pomyśleć: ile można pisać o skokach na główkę, utonięciach w Bałtyku czy na jeziorze po alkoholu przy okazji zakrapianej wakacyjnej imprezy. Nie, ta lektura jest bardziej zaskakująca, gdyż dopuszcza do głosu ratowników specjalizujących się w konkretnych dziedzinach w zakresie WOPR. Rozmowy z nurkami, którzy głównie poszukują już ciał ofiar; rozmowy z jednostką z Dolnośląskiego, która wspomina akcje ratunkowe podczas powodzi stulecia; tradycyjni nadmorscy WOPR-owcy, którzy już do znudzenia ściągają turystów z wody mimo wywieszonej czerwonej flagi świadczącej o niekorzystnych warunkach niewskazanych do pływania. Rozmówcy wspominają wydarzenia z pracy, które szczególnie utkwiły im w pamięci, zgony, których można było uniknąć, dramatyczne sytuacje i te, które zakończyły się powodzeniem. To książka gorzka, smutna i bezwzględna, jak woda, którą rzadko kiedy traktujemy w kategoriach zagrożenia. To także książka o trudnym, niedocenionym i niezbyt popularnym kierunku zawodowym, o jaki pokuszą się młodzi adepci słabo opłacanego zawodu. To również lata doświadczenia, ogrom pasji i determinacji w pracy, ale i świadomości momentu, iż czasami trzeba odpuścić.
Autor przygotował zgrabny, interesujący reportaż, który otwiera oczy na zagrożenia tam, gdzie my - zwykli śmiertelnicy - widzimy tylko wakacje, plażę, drinka i relaks.

Drobna uwaga merytoryczna: nie ma w Polsce zawodu magistra anestezjologii i intensywnej terapii. Jest albo lekarz z tą specjalizacją lub pielęgniarka z tytułem magistra pielęgniarstwa i specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki, a zapewne tę drugą osobę autor miał na myśli.