Opinia na temat książki Wrócę, gdy będziesz spała

Oddalibyście dziecko obcym ludziom, żeby je ocalić? Czy raczej podalibyście jemu i sobie cyjanek…? Nieludzkie dylematy, prawda? Przed takimi wyborami stawały niestety matki w czasie wojny.

Patrycja Dołowy  rozmawia z dorosłymi już dziećmi Holocaustu o ich matkach. O tym, co robiły, żeby umożliwić im przetrwanie. A robiły wszystko, co możliwe. Co niemożliwe również.

Początek książki zmiażdżył mnie emocjonalnie. Opisy tego, przez co przechodziły te kobiety i ich dzieci przyprawiał mnie o łzy w oczach i gulę w gardle. Książkę czytałam zazwyczaj na czytniku z synkiem na rękach, więc  tym łatwiej było mi się wzruszyć. Jednak im dalej tym książka mniej skupia się na wspomnieniach z czasów wojny, a bardziej na życiu rozmówców po jej zakończeniu. O wychowywaniu się w polskich rodzinach, poszukiwaniu swoich korzeni i budowaniu tożsamości.

Ogólnie książka ma raczej pozytywny wydźwięk. Wiele osób mówi, że miało dużo szczęścia w życiu – przeżyli, wychowywali się w kochających rodzinach, ułożyli sobie życie. Jednak czuć też mnóstwo żalu. Chociaż rodzice porzucali swoje dzieci, żeby je uratować to trudno im to opuszczenie wybaczyć. Ciągle powraca pytanie: co by było, gdyby mama została ze mną… Te osoby często nie pamiętają swoich najbliższych, pozostały im co najwyżej pojedyncze zdjęcia, czasami wspomnienia dalszych krewnych.

Ostatecznie książka nie była aż tak wzruszająca, jak się zapowiadała, ale nic jej to nie umniejsza. Losy rozmówców na długo pozostaną mi w głowie, a w sercu wdzięczność, że raczej nigdy nie doświadczę aż tak mrocznego oblicza macierzyństwa.