Opinia na temat książki Wrony

Oceniłem na 7*, ale po czasie mam wrażenie, że to zbyt wiele... Książeczka w trakcie lektury wzbudza spore emocje, ponieważ dziecko - młoda, zdolna, wrażliwa dziewczynka - jest prześladowane, źle traktowane we własnej rodzinie, a to rodzi żywy sprzeciw i współczucie. Jednak czarno-biały sposób przedstawienia postaci budzi również pytania o psychologiczną prawdę tej opowieści. Jak chyba słusznie zauważyła Logana w swej opinii, Basia jak na swój wiek byłaby nieco niedorozwinięta, zbyt naiwna i bezbronna. Z kolei rodzice i rodzeństwo tak negatywnie nastawione do dziecka również nie wydają się autentyczni. mam wrażenie, że to taki typowy dziennikarski zabieg autorki, by potęgować i piętrzyć emocje, czego nie znoszę ani w dziennikarstwie, ani w filmie (tania metodyka "wyciskacza łez"). To tylko literatura, papierowa rzeczywistość, jednak gdy podobne "czarno-białe" przedstawianie rzeczywistości obraca się przeciw autentycznym ludziom (jednostkom czy grupom), gdy ten sposób pisania używany jest w dziennikarstwie, w reportażu, może przybrać znamiona nagonki i rozhuśtywania nastrojów odbiorców. Takim sposobem przedstawiania rzeczywistości, gdzie widać tylko skrajności a autor stara się grać na emocjach odbiorcy, posługują się populiści i podżegacze. Dlatego po przeczytaniu połowy książka zaczęła mnie drażnić żyłowaniem emocji i nie uwierzyłem w dobre intencje autorki. Cały artystyczny zabieg polega na skontrastowaniu ludzkiego gniazda i gniazda wron na pobliskim drzewie, lecz i to wydało mi się nieco zanadto nachalne, pod publiczkę. Doceniam ilustracje.