Wszystkie moje straty

Wielkim dramatem dla wielu kobiet jest niepłodność. I tu nie ma w ogole żadnej dyskusji. Ale nie mniejszym jest utrata dziecka w czasie ciąży i to bez względu na to, który to był tydzień czy miesiąc. Dręczące pytania dlaczego ja, co jest ze mną nie tak, czy to przeze mnie, to myśli wciaz kłębiące się po głowie. A potem poszukiwanie przyczyn, niejednokrotnie okupione ogromnym cierpieniem, milionem badań i fortuną wydaną na ten cel.
O takich sytuacjach opowiada autorka, która przeprowadzila rozmowy z wieloma kobietami, dotkniętymi takim koszmarem. Radość, strach, rozpacz to towarzysze tych matek, którym przyszło pożegnać maleństwo, często bez możliwości zobaczenia, dotknięcia. Do tego bezduszna atmosfera szpitalna i często personel, który nie widzi jakiegoś szczególnego problemu.
Trudna to była lektura, taka nie na jeden wieczor, choć nie jest bardzo gruba. Tu po prostu za dużo się przeżywa wraz z bohaterkami i ich rodzinami. Podziwia się je za walkę o każdy dzień, o możliwość utulenia maleństwa i smuci, gdy nadzieja jednak umiera.
Ważna jest też druga część, w ktorej mamy rozważania dotyczące przejścia przez żałobę po utracie i wychodzenie z traumy. cenny glos w tej sprawie. Bardzo polecam lekturę, nie ze względu na to, żeby może straszyć tym co może spotkać rodzinę, ale po to, żeby próbować zrozumieć ten dramat i odrobine wczuć się w rozpacz tych, ktorych to dotknęło często wielokrotnie.