Wybór pism estetycznych

Mieczysław Wallis (1895-1975) należy do grona wybitnych polskich estetyków XX wieku. Biografia intelektualna Wallisa pokazuje myśliciela humanistę, który odebrał gruntowne wykształcenie filozoficzne u najlepszych umysłów epoki, takich jak W. Windelband. Wyniesione z Heidelbergu poglądy aksjologiczne nie trafiły na podatny grunt i Wallis stopniowo je modyfikuje głównie pod wpływem teorii szkoły lwowsko-warszawskiej. Mieczysław Wallis skłania się w estetyce ku koncepcjom analitycznym o nastawieniu semiotycznym. Prace jego charakteryzuje dążenie do precyzji pojęciowej, do wyraźnego określania przedmiotu i zakresu badań, nawet jeśli dotyczą one tak delikatnej materii, jak dzieła sztuki. Pisma estetyczne Mieczysława Wallisa stawiają ciągle aktualne pytania o relacje pomiędzy teorią a praktyką artystyczną, wartościami sztuki a szeroko rozumianym światem doznań estetycznych, podejmują trudną problematykę kompetencji w odbiorze sztuki, skłaniają do refleksji nad granicami relatywizmu estetycznego. Wartość koncepcji Wallisa polega, między innymi, na trafnej diagnozie rozwoju sztuki i antycypującym charakterze propozycji metodologicznych. Równie istotne jest podanie pod dyskusję statusu estetyki jako nauki. Wallis jako jeden z pierwszych teoretyków podjął się opracowania nowego modelu badań estetycznych uwzględniającego przemiany w sztuce i w świadomości estetycznej dwudziestego wieku. Przyglądał się z uwagą kolejnym rewolucjom artystycznym, miał wiele wątpliwości, co do kierunku zachodzących zmian, ale nie uległ retoryce kryzysu sztuki. Konsekwentny pluralizm estetyczny i artystyczny, erudycja i wrażliwość estetyczna pozwoliły mu dostrzegać piękno w tak wielu przedmiotach l zjawiskach, że jego pisma wydają się bliższe dzisiejszemu czytelnikowi, niż wychowanemu na akademizmie i nie radzącemu sobie z awangardą ówczesnemu odbiorcy.