Wyspa niesłychana

Wenecja, zagubiony mężczyzna, piękna i tajemnica kobieta oraz szereg nielogicznych i pochopnych decyzji. Jak z komedii Allena lub rodem ze scenerii Almodovara. Mendoza tworzy jednak tym razem nieco inny klimat. Tworzy wspaniały opis miasta, w którym toczą się wydarzenia, tworzy złożonych i ciekawych bohaterów, którzy mocno przykuwają uwagę Fabregasa, głównego bohatera, że ten ni potrafi oderwać się tego zaczarowanego świata. Błądzi a jednak poszukuje... Czy znajduje? Nie zdradzę  Polecam!

Po niecałym roku od momentu rezygnacji z dotychczasowego życia Fábregas mieszka w weneckim pałacu z „wyczekaną”, umiłowaną kobietą i nie jego dzieckiem oraz z escentrycznymi rodzicami. Większość pieniędzy, jakie otrzymał ze sprzedaży firmy, przeznacza na ratowanie podupadającego zabytku. Teraz po ślamazarności i bezproduktywności, jakie cechowały go przez kilka miesięcy nie pozostało już nic. Zastąpiło je odpowiedzialne i konkretne zachowanie. „Być może ze mną jest ten problem, że przez całe życie byłem marzycielem, pomyślał Fábregas (…) Zawsze uważał się za człowieka praktycznego i był zdania, że znajomość najmniej pewnych stron własnej osobowości stanowi część tego pragmatyzmu; jednak nie tym razem. A gdybym tak zrobił jakieś głupstwo?” Fábregas nie bez powodu szuka odpowiedzi na te pytania podczas porannej toalety w słonecznej Barcelonie. Rozstał się z żoną, nie ma kontaktów z przyjaciółmi czy synem, odziedziczył przędsiębiorstwo, które go w ogóle nie interesuje. Przez ten splot poważnych i mniej okoliczności postanawia zniknąć. Wpierw udaje się do Paryża, a następnie trafia na tytułową „Wyspę niesłychaną” – Wenecję. Wydawać by się mogło, że to tyle. Główny bohater dotarł do Wenecji, ale dla niego jest to dopiero początek. To, co składało się na jego wcześniejsze życie niedługo pójdzie w niepamięć, bowiem musi ustąpić miejsca temu, czego doświadcza na wyspie niesłychanej. A oczywiście jest to piękna, tajemnicza kobieta o kwintesencji samej Wenecji – Maria Clare, która staj...