Wyspa wypacykowanej kapłanki miłości

Nie ocenia się książki po okładce.
To popularny banał, który często jest boleśnie błędny. Tak jak w tym przypadku. Stylistyka okładek Moore’a jest dobrze znana, ale tym razem się postarał i wyszło wybitnie paskudnie. A okładka tylko zapoczątkowała uczucie zażenowania jakiego mi autor nie szczędził.

Fabuła.
Wiadomo tyle, że jakaś jest. Pilot- Tucker Case, po pewnym spektakularnym wyskoku otrzymuje bajeczną propozycję pracy w egzotycznym rejonie kuli ziemskiej. Na miejscu poznaje dzikusów, elementy kultu cargo, dziwną parę lekarzy, kanibala i nietoperza w okularach. Dobry pomysł? Pewnie że dobry, ale cała akcja jest tak poprowadzona, że cokolwiek się tu zaczyna dziać w okolicach czwartej setki stron. Pisząc wprost: jest nudno jak cholera, ale niektóre rozwiązania, zwroty akcji, ujdą w tłoku.

Postacie.
Nie przekonują. Nawet główny bohater dryfujący na morzu rozmyślań o swoim kroczu, tudzież dzielący się z nami tęsknotą za nawaleniem się jak wór, bardziej zniechęca do czytania. Stworzyć oddział postaci, z których do żadnej nie idzie poczuć sympatii, czy się przywiązać, to spory wyczyn.

Humor.
Główny powód dla którego się po jego książki sięga. Niestety, nie wystarczy pisać głupio. Musi być tak głupio, że aż śmiesznie. Pomimo ocierania się o dowcip w stylu „Kapitana Bomby” (mogę oglądać codziennie), okazji do wykrzywienia gęby w coś na kształt uśmiechu jest tu równie dużo, co murzynów w Ku Klux Klanie. Gwoździem do trumny „mistrza ws...