Recenzje książki "Wzgórze psów"

Alek ze względu na problemy finansowe po latach wraca do rodzinnego miasteczka. Towarzyszy mu żona, która jest dziennikarką. Blady nie do końca potrafi się odnaleźć w tych nowych-starych realiach, nad którymi roztacza się cień tragicznej przeszłości. Nie pomaga też fakt, iż trafiają w sam środek polityczno-kryminalnej afery, jaka rozpętała się w t... Recenzja książki Wzgórze psów

@whitedove8 × 1

Możesz mieć co tylko chcesz i być kim tylko chcesz. Możesz wszystko, a nawet musisz wszystko zwłaszcza, gdy z przodu stuknęła Ci trójka… Nie możesz. Nie musisz. Nie wszystko się ułoży, niejedno się schrzani. „Myślę o tym, że prawdziwa dorosłość to stan, w którym nikomu nie ufasz, mówisz tylko prawdę, czujesz bez przerwy na języku bardzo gorzki ... Recenzja książki Wzgórze psów

@spirit87 × 9

„Gdzieś nieopodal zaczyna szczekać pies. Po chwili dołącza do niego jeszcze jeden, jakby stojący na wzgórzu. I jeszcze jeden, i jeszcze jeden. (…) Otacza nas cała armia psów, cały pierścień, korowód. Nie widać ich, ale słychać je tak, że prawie wchodzą mi do głowy. Za parę chwil w mojej głowie będą mieszkać już tylko psy. Jakby każde szczeknięcie ... Recenzja książki Wzgórze psów

@xnanciaax × 1

To nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna. Jakub Żulczyk we "Wzgórzu psów" ukazuje nam Polskę B, której obraz nijak nie przypomina sielskiego obrazku z romantycznym zachodem słońca w tle. Mnóstwo jest za to syfu i brudu i beznadziei, która sprawia, że żyje się dniem dzisiejszym nie myśląc o jutrze. Książkowy Zybork to synonim porażki. Dla Miko... Recenzja książki Wzgórze psów

@Jezynka × 18

„Czuję się w samym środku życia i w samym środku snu jednocześnie.” Panie Jakubie, Pan znowu to zrobił. Otoczenie jest szare i zimne. Jak Polska, nasuwa się porównanie, ale to jest Polska. Brud otacza zewsząd kruche lica naszych bohaterów, a oni ukojenie mogą znaleźć jedynie w xanaxie lub innych podobnych cudach tego świata. Wszyscy są słabi... Recenzja książki Wzgórze psów

@izvbelv × 11