Opinia na temat książki Za zakrętem

..Najgorzej było z dziećmi. Zima nie była zbyt mroźna. Lód pokrywający jedno z głębszych jezior w mieście był cienki. Kiedy zostawiła na nim pięcioletnią córkę i trzyletniego synka, kazała trzymać się im za ręce i czekać na nią. Na środku jeziora. Gdy dzieci wyruszyły po kruchym lodzie na środek, odwróciła się i poszła. Przyszła prosto na policję, powiedzieć, że właśnie uratowała swoje dzieci od śmierci głodowej. Zwłoki rodzeństwa znaleziono szybko. Pod lodem".

Myślę, że po tym cytacie sami możecie się domyśleć jaka to może być książka. Autorka ma lekkie pióro do przekazywania nawet najgorszych wieści. Jednak cała pozycja nie skupia się tylko na smutku. Ja tak naprawdę ciężko mam ją ocenić, gdyż przedstawia losy dwóch kobiet, które kogoś straciły i choć ich losy bywają podobne, to jednak niekiedy byłam w tym wszystkim pogubiona. Nie zawsze byłam pewna którą historię aktualnie czytam.
Każdy rozdział zaczyna się wstępem czasu, który jest teraz albo był kiedyś. Historia jednej kobiety wstrząsnęła mną bardziej niż tej drugiej i nie chodzi tu o to, że jedna utraciła córkę, a druga syna. W jedną jest wpleciona większa ilość uczuć, druga niekiedy bywa bardziej rozpisana na podkreślenie panowania Rosji. To są jakby wyrywki konkretnych historii, gdzie przeskakuje się w czasie by oddać zamysł autorki, a nie czas po czasie przedstawić ją jak najdokładniej. Ogólnie przeczytać ją można bardzo szybko, gdyż rozdziały są bardzo krótkie, a i druk większy niż w innych pozycjach. Historie piękne i poruszające, ale czegoś mi tu zabrakło. Jest to taka igła w stogu siana, gdzie czuję ten minus, ale nie potrafię go wskazać, ani odnaleźć. To taka opowieść, która was załamie i później pocieszy. Emocje będą się przeplatały, lecz tylko te złe przechodziły na mnie. Jakoś nie potrafiłam uzyskać tego pocieszenia, które one później miały. Naprawdę niecodzienna powieść o nienawiści, wzgardzie, bólu, radzeniu sobie z głodem, dziećmi i brakiem. Niekoniecznie dla ludzi o wysokiej wrażliwości.