Opinia na temat książki Zaginieni z Księżycowa

W wyniku Rozdarcia życie na ziemi skupiło się na pojedynczych, zawieszonych w powietrzu arkach. Mieszkają na nich ludzie obdarzeni szczególnymi mocami, a chronieni są przez odległego ich przodka, zwanego duchem rodziny. Ofelia żyje na arce Anima. Jest nieco niezdarną, młodą kobietą, pracującą w muzeum, a w jej rodzinną mocą jest czytanie. Potrafi za pomocą dotyku odczytać przeszłość przedmiotu. Dodatkowo dziewczyna włada rzadko spotykaną na jej arce mocą - jest Lustrzanną. W ramach aranżowanego małżeństwa Ofelia opuszcza swoje rodzinne strony, by udać się na odległy Biegun i tam poślubić nieznanego jej mężczyznę. Pan Thorn okazuję się być wyjątkowo tajemniczym i nieczułym urzędnikiem na wysokim stanowisku. Ten niecodzienny splot zdarzeń powoduje, że dziewczyna wpada w sam środek wojen klanowych, pełnych okrucieństwa i zdrad, a nawet morderstw. Ofelia poznaje przerażającego ducha rodziny, Frauka oraz niesamowitą stolicę Bieguna - Niebiasto. Dziewczyna nie wie komu może zaufać i musi nieustannie mierzyć się z nienawiścią jaką pałają wobec niej arystokraci. Dodatkowo wizja związania się węzłem małżeńskim z Panem Thornem jest ostatnią rzeczą jaką dziewczyna chciałaby zrobić w swoim życiu. Jaki galimatias może z tego wyniknąć?

Ano taki, że porywa czytelnika w daleką podróż, pełną cudacznych miast, ludzi, a nawet przedmiotów. Już wspominałam wam, że #zimowezaręczyny rzuciły na mnie urok, a #zaginienizksiężycowa podtrzymują ten niecodzienny czar.

Wszystko w tej historii jest takie spokojne i wyważone. Tempo akcji raczej niespieszne, miejscami wręcz ospałe, ale mi totalnie to nie przeszkadzało. Warstwa po warstwie wraz z Ofelią zanurzyłam się w świat ogarnięty pozornym pokojem. Robiłam mnóstwo przystanków po drodze, miałam nawet czas by podziwiać Ofelie w trakcie posiłku, kiedy to wyjmuję włos z zupy!
Lektura przyniosła mi niezwykłą przyjemność.Autorce nie brakuje wyobraźni. O nie. Stworzyła arki, Niebiasto, Biegun, szalonych opiekunów rodzin, klany i ich moce. W jej głowie nie brakowało miejsca na cudaczne przyjęcia, szalone święta, nietypowe środki transportu, a wszystko to okrasiła steampunkowym klimatem. I wyszło cudo.
Sporo czytałam o tej książce w Internecie, ale żadna recenzja nie przygotowała mnie na to co zastałam w środku. Dlatego, co bym nie napisała, to w żadnym razie nie odda to klimatu powieści.
Ofelia może denerwować swoją nieporadnością, katastrofalną wręcz umiejętnością pakowania się w kłopoty, niezdarnością i cichym mówieniem. Mnie kupiła swoją niezłomnością. W tym chuderlawym ciele mieści się potężna osobowość. Podobna rzecz ma się z Panem Thornem. Ten mrukliwy, niedopasowany społecznie dziwak wraz z młodą czytaczką tworzy tak nietypową i absurdalną wręcz pare, że nie mogło być inaczej i pokochałam tę dwójkę.
I ten totalnie nie romantyczny wątek romantyczny. Ubóstwiam. Serię Lustrzanną dopisuję do najlepszych odkryć tego roku.