Zanim cię zobaczę

Do szpitala świętego Franciszka w Wielkiej Brytanii już jakiś czas temu trafił Alfie, młody mężczyzna po wypadku. Jest bardzo gadatliwym pacjentem i nie wyobraża sobie dnia bez rozmów. Jest ulubieńcem szpitala, a do swojego życia podchodzi z ogromnym dystansem. Na oddział, w którym leży trafia kobieta po pożarze. Alice ma poważne oparzenia, postanowiła zamknąć się w sobie i z nikim nie rozmawiać. Trafiając do tej samej sali co Alfie, postanawia jednak włączyć się do rozmowy..

Początkowo Alice mnie irytowała, ale jak wiemy nawet w literaturze pozory mogą zmylić i zaczęłam lubić bohaterkę. Stworzona na silną i niezależną kobietę, pracoholiczkę, której do szczęścia wystarczyła ona sama. Za to ogromną sympatią od pierwszego poznania obdarzyłam Alfiego, niepoprawnego optymistę, zarażającego i powodującego uśmiech na twarzy, dodatkowy dystans do siebie tylko umacniał jego ocenę. Autorka stworzyła w ten sposób dwie tak różne i tak realne postaci, że siedziałam obok nich na szpitalnym krzesełku i przyglądałam zza kotary..

Emily Houghton zaskoczyła mnie tym, że jej powieść jest debiutem. Naprawdę godnym pochwały debiutem. Mamy tutaj prowadzenie narracji z perspektywy dwojga bohaterów, przez co dokładnie znamy ich myśli i uczucia, jesteśmy z nimi jednością. W każdym razie ja byłam, a historia sprawiła że płakałam jak bóbr. Poruszyła mnie dogłębnie dając upust wszystkim emocjom.

Doceniajmy własne życie. Jesteśmy niesamowicie kruchymi istotami..

M...

Alice po wypadku zamyka się w sobie i nie wypowiada ani słowa, a w głowie ma tylko jedną myśl: czy nie byłoby lepiej, gdyby jednak zginęła w tym pożarze...
Alfie nie wyobraża sobie życia bez towarzystwa innych ludzi i rozmów z nimi, więc nic dziwnego, że gdy jego sąsiadką w szpitalnym pokoju zostaje Alice, on za wszelką cenę będzie próbował do niej dotrzeć.

Bohaterów tej niezwykle poruszającej historii miłosnej, poznajemy tak blisko, jak to możliwe, pozwala nam na to zastosowanie naprzemiennej narracji, w krótkich dość dynamicznie następujących po sobie rozdziałach i niezwykła wrażliwość oraz empatia autorki. Wystarczy, tylko by czytelnik kierował się tymi samymi wartościami, a łzy będą nieuniknionym towarzyszem tej lektury.

Niewyobrażalny ból i cierpienie oraz radzenie sobie z przeżytą traumą i dwie zupełnie odmienne podstawy na to, co przyniósł los, a nie oszczędził on żadnego z nich. Można widzieć, tylko na to, co zostało nam odebrane lub wprost przeciwnie, cieszyć się z tego, co nam zostało oszczędzone. Niekończąca się rozpacz kontra wdzięczność.

Niezwykle dojrzała lektura, skłaniająca do wielu refleksji.

Alice i Alfie poznają się w niecodziennych okolicznościach, na oddziale szpitalnym. Oboje są ofiarami wypadku, w wyniku których każde z nich coś utraciło.
U Alfiego konieczna była amputacja nogi, uczy się zatem na nowo poruszać, za pomocą protezy. Alice w wyniku poparzenia traci dotychczasowy wygląd- połowa jej ciała uległa obrażeniom. Kobieta doznając traumy zamyka się w sobie poprzez milczenie i brak zgody na pokazywanie się komukolwiek poza pielęgniarkami.
Uczucie, które rodzi się między tym dwojgiem jest wynikiem wzajemnej fascynacji osobowością drugiej osoby.

Ta powieść łączy w sobie romantyczną historię i ludzkie dramaty, ale też dostarcza wielu zabawnych wątków. Sam Alfie to człowiek, którego sposobem na radzenie sobie z trudnościami jest uśmiech i pozytywne nastawianie. Wzajemne relacje i docinki, które mają miejsce między pacjentami oddziału niejednokrotnie wywołują uśmiech, podczas lektury.

Ok, zakończenie jest nieco odrealnione, ale moja romantyczna natura przyjmuje je z pełnym dobrodziejstwem inwentarza 😉

Jeśli zatem szukacie lekkiej (mimo wszystko), zabawnej i wzruszającej historii miłosnej to ten tytuł koniecznie weźcie pod uwagę ❤️

Najlepszą recenzją tej książki niech będzie to, że czytając ją w autobusie przejechałam swój przystanek. To świadczy bardzo dobrze o tej książce, chociaż nie jest to taka lekka lektura na jaką wygląda.

Oczywiście jest to obyczajówka, ale na pewno się wyróżnia wśród innych. Cała rzecz się dzieje w szpitalu, gdzie poznajemy głównych bohaterów. Każde z nich jest poranione, i to dosłownie, nie tylko w strefie mentalnej. Nigdy się nie widzieli, a mimo tego nawiązuje się między nimi więź. Ale nic tutaj nie będzie przewidywalne. Ta książka dobitnie przekazuje nam, że wygląd nie jest ważny, że to tylko powłoka. Nie ma tutaj fajerwerków - przystojnych mięśniaków czy powabnych kobiet. Jest dużo bólu, rozpaczy, ale i nadziei. I chociaż dominują tu raczej te smutne uczucia, to autorka przedstawiła je lekko i w taki sposób, że ciężko się oderwać. Mądra, z przesłaniem i napisana w bardzo przystępnym stylu. Ciężko uwierzyć, że to debiut!

Teoretycznie nie ocenia się książki po okładce, a ludzi po wyglądzie. Jednak nie da się zaprzeczyć, że dla większości osób na pierwsze wrażenie składa się także, a często w dużej mierze, fizyczność drugiego człowieka. Nie ma w tym nic złego, w końcu każdy z nas jest wyjątkowy i poprzez charakterystyczne cechy wyglądu rozpoznawany. Ale czy bez używania zmysłu wzroku także można poznać drugiego człowieka? Czy bez świadomości tego, jak wygląda, można nawiązać z nim nić sympatii, przyjaźni, a może nawet... miłości?

Alice to pracoholiczka i samotniczka. W życiu nauczyła się tego, że należy być samowystarczalną, a innych ludzi traktować z należytym dystansem, tak, by nie zabolało ich zniknięcie, które w końcu na pewno nadejdzie. Dzięki swojej niepohamowanej ambicji oraz faktowi, że większość życia spędziła w pracy, pięła się po szczeblach kariery. U swego boku ma tylko jedną przyjaciółkę, zupełnie od siebie inną, jednak nawet ona ułożyła sobie życie i wyprowadziła z dala od Londynu. Gdy Alice ledwie uchodzi z życiem z pożaru wie, że jej poukładana codzienność już nigdy nie będzie taka sama. I choć jej upór może być w okresie zdrowienia zbawienny, może równie dobrze okazać się przekleństwem. Czy ta kobieta udźwignie kolejny cios, który otrzymała od losu i zechce spojrzeć na siebie nie przez pryzmat tego, co ujrzy w lustrze, ale z uwagi na to, co tkwi w jej sercu?

Alfie to mężczyzna z duszą niefrasobliwego chłopca, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. Nieus...

„…nie pojmował, dlaczego ludzie tak bardzo martwią się o to, że zapomną tych, których kochali. Przecież nie można tak po prostu wymazać z pamięci wspomnień. Nie zrozumiał, jak człowiek może zapomnieć osobę, która tak wiele dla niego znaczyła. Ale mógł zapomnieć. I zapominał. Choć to brutalne, musiał pogodzić się z faktem, że czas nie zatrzymuje się dla nikogo. Jeśli nie podążasz za nim, istnieje ryzyko, że ludzie pójdą dalej bez ciebie.”

„Nasze blizny opowiadają naszą historię. Świadczą o tym, że żyliśmy, a przede wszystkim, że przetrwaliśmy.”

Każdy z nas ma swoją historię.

Alice jest kobietą sukcesu. Ma pracę, której poświęca się całkowicie przesiadując do późnych godzin nocnych w biurze. Pewnej nocy wybucha pożar, który przewartościowuje życie Alice. Od tego momentu nic już nie będzie takie, jak kiedyś. Alice zamyka się w sobie. Nie potrafi się pogodzić ze swoim wyglądem, poparzonym ciałem, inną twarzą. Przestaje odzywać się do ludzi, nie chce pomocy, wpada w depresję. W szpitalu otoczona parawanami nie zna szpitalnego życia poza własnym łóżkiem. Do nikogo się nie odzywa, wejść mogą tylko lekarze i pielęgniarki.

Alfie jest szpitalnym Słońcem. Niepoprawny optymista, który w wyniku wypadku stracił nie tylko sprawność, ale także przyjaciela. Na skutek jego niepełnosprawności kończy się także jego kilkuletni związek, gdyż dziewczynę przerasta to, co się wydarzyło. I to nie łamie Alfiego. Jest w...

♡ RECENZJA PRZEDPREMIEROWA ♡

Alice - to singielka, która nie widzi świata poza pracą. Jednak pożar, w wyniku którego doznaje poważnych oparzeń wywraca jej życie do góry nogami. Odbiera nadzieje na przyszłość… Przynajmniej tak jej się wydawało… Jedna zwykła rozmowa może wiele zmienić i przywrócić nadzieję…
Alfie - to wygadany optymista, któremu ciężki wypadek nie odbiera hartu ducha. Gdy na oddział trafia Alice stawia sobie za cel, aby wciągnąć ją w rozmowę… Nigdy nie przypuszczał jakie skutki będzie nieść za sobą to postanowienie…
Razem - dwoje ludzi po przejściach, których los doświadczył w okropny sposób. Czy pozwolą sobie na odrobinę szczęścia?

Co za wyciskacz łez! „Gwiazd naszych wina” czy „Zanim się pojawiłeś” przy „Zanim Cię zobaczę” to pikuś! Jest to piękna, poruszają i głęboka powieść o prawdziwej miłości, ale i życiu. Gdy już ją przeczytacie na pewno pozostanie z wami na długo. Akcja książki w większości toczy się w szpitalu, a przedstawiona została z perspektywy dwójki głównych bohaterów - Alice oraz Alfie’go. Dzięki temu możemy lepiej poznać bohaterów, a nawet się do nich przywiązać. Tak naprawdę nie sposób nie polubić tej dwójki i nie przeżywać z nimi każdego dnia. Można powiedzieć, że pochodzą z dwóch różnych światów, mają odmienne podejście do życia jednak to co ich połączyło jest czymś zupełnie wyjątkowym. Relacja jaka się między nimi zrodziła potrzebowała czasu, a perypetie jej powstania budziły w czytelniku nie lada wzruszenie. ...

"Dwoje nieznajomych, którzy rozmawiają ze sobą każdego dnia, ale nigdy się nie widzieli."

Dużo się mówi i pisze o miłości od pierwszego wejrzenia, a czy może się zdarzyć miłość od, niekoniecznie pierwszego, słyszenia? W końcu wygląd jest rzeczą względną i to, co wydaje nam się oczywiste, w jednej chwili można stracić.

Przekonują się o tym Alice, dotkliwie poparzona w wyniku pożaru i Alfie, który musi nauczyć się żyć po amputacji nogi. Alice ucieka w milczenie. Rozgoryczenie i rezygnacja nie pozwalają jej spojrzeć w przyszłość pozytywnie. Dla niej życie się skończyło. Dotychczas samowystarczalna singielka, nagle staje się zupełnie zależna od innych ludzi.

Alfie, wygadany optymista, wydaje się nie poddawać i zaraża innych swym pozytywnym nastawieniem. Tylko nocne koszmary obnażają jego udręczenie. Jego ucieczką od zastanej po wypadku rzeczywistości, jest maska wesołka, którą zakłada każdego dnia.

Zostają sąsiadami na szpitalnym oddziale. Z czasem Alfiemu udaje się wciągnąć Alice w rozmowy prowadzone poprzez niebieską kotarę, chroniącą ją przed spojrzeniami, które stopniowo stają się coraz bardziej zażyłe. Może właśnie nie widząc drugiej osoby łatwiej jest się przed nią otworzyć? Czy będą w stanie pomóc sobie nawzajem uwolnić się od dręczących ich demonów i dać szansę uczuciu?

To słodko-gorzka historia dwojga rozbitków. Momentami zabawna, częściej poruszająca i skłaniają...

Nie dajcie się zwieść słodkiej i uroczej okładce, która w pewnym sensie zapowiada lekki, być może cukierkowy romans.

Alice przeżyła ogromny pożar, w którym ucierpiało jej ciało i psychika. Dziewczyna bez nadziei na lepsze jutro i na otwarcie się przed ludźmi stara się być na tyle niewidzialną jak bardzo jest to niemozliwe. Alfie również przeszedł wiele, jednak mimo wszystko jest bardzo pozytywnym, zabawnym i towarzyskim mężczyznom.
Ta dwójka zdaje się być jak ogień i woda. Dwa zupełne przeciwieństwa. Czy znajdą wspólny język? Czy zaprzyjaźnią się?

Kochani... Jeśli to jest naprawdę debiut... :O :O :O
Ta książka jest genialna. Jak pisałam wyżej nie dajcie się zwieść uroczej okładce, bo środek książki rozrywa serce, składa je i na nowo rozrywa. To bardzo mocna i niezwykle emocjonalna historia, która sprawiła, że raz dosłownie łzy płynęły po moich policzkach, a następnym razem śmiałam się na głos. Autorka ma niesamowity dar do pisania świeżych, nie banalnych historii wypełnionych ogromem emocji, w których pojawiają się ciekawe postacie.
"Zanim cię zobaczę" to historia, którą powinien przeczytać każdy książkoholik. Nie tylko zawiera wzruszającą treść, ale niesie za sobą ogromną ilość przesłań. Jestem przekonana, że stanie się ona absolutnym hitem tego lata.
Z dłonią na sercu polecam i zachęcam do sięgnięcia po nią. Tymczasem czekam na inne książki autorki, które z chęcią przeczytam.

Alfie Mack na skutek wypadku samochodowego, w wyniku którego stracił nogę, przebywa w szpitalu, dochodząc do siebie. Pewnego dnia na oddziale pojawia się Alice, która na skutek pożaru w pracy, doznała dotkliwych obrażeń. Alice nie ma odwagi, by spojrzeć w lustro, a zasłony wokół łóżka są szczelnie zawinięte, aby nikt nie mógł zobaczyć, jak wygląda. Alfi, który zajmuje łóżko obok niej, postanawia zrobić wszystko, by poznać dziewczynę i zobaczyć jej twarz.
Ja już się chyba nie nadaje do czytania tego typu książek, bo to, co powinno mnie poruszyć, wycisnąć łzy, wzruszyć, oczarować, spowodować, że zrobi mi się ciepło na sercu, wcale tego nie robi. Wręcz przeciwnie. Jestem trochę zirytowana, podminowana, czuję się poniekąd oszukana. Liczyłam na fajną romantyczną opowieść dwójki ludzi, która po opisie wydawała się intrygująca. Główny mój zarzut względem tej powieści dotyczy dialogów. Wydawało mi się, że dwójka głównych bohaterów jest co najmniej w okolicach 30. A z dialogów wynika, że to 10- letnie dzieciaki, które nic nie wiedzą o życiu. Relacja miłosna jest zbyt mocno wyidealizowana przez autorkę. Nie mogę za dużo zdradzać, ale w ich przypadku raczej nie ma zastosowania miłość od pierwszego wejrzenia. Może od pierwszego zdania?
Mam z tyłu głowy, że to debiut, więc łagodnie podchodzę do tej powieści. I dlatego też może poprzestanę na tym, że dla mnie ta historia jest zbyt naiwna. Ode mnie 5/10.

Książka, która z jednej strony wciąga z drugiej czekałam i czekałam aż coś więcej wydarzy się i w końcu ze szpitalnego środowiska autorka zabierze nas w inne miejsca. No niestety. Zabrała, ale na ostanie strony do ich własnych domów.

Dwa różne światy, dwa odmienne charaktery. Połączyła ich trauma. Mówi się „ Miłość od pierwszego wejrzenia”, ale w tej książce na pewno tak nie było.

Akcja powieści toczy się głównie w Szpitalu Świętego Franciszka, do którego trafia po wypadku Alfie, który stracił nogę i Alice, która doznała poparzenia ciała w wyniku pożaru, jaki wybuchł w jej biurze.

Ona – pracoholiczka. Poza pracą nie widziała nic. Nie była duszą towarzystwa i mało rozmawiała z innymi. Nawet ze swoimi współpracownikami.

On – totalne przeciwieństwo. Cały czas by tylko gadał i dzięki temu łatwo nawiązywał kontakty z ludźmi.

Zamknięta w sobie Alice w końcu przekonuje się do Alfie. I z czasem każde z nich coraz bardziej martwi się o drugie.

Gdybym kiedykolwiek miała trafić do szpitala na dłuższy czas, to chciałabym obok mnie leżał ktoś kto po prostu potrzyma za rękę, doda otuchy. Pomoże w tym ciężkim czasie, wysłucha, ale również pożartuje i jak trzeba skrytykuje.

Coraz trudniej jest mnie zaskoczyć, coraz trudniej jest mnie chwycić za serce i wywołać takie ogromne emocje. Jednak podczas lektury "Zanim cię zobaczę" doznałam tego wszystkiego. Dawno nie miałam okazji przeczytać tak emocjonującej i chwytającej za serce historii.

Jeśli lubicie się wzruszać podczas czytania to książka idealna dla Was. Historia kobiety, której cudem udało się przeżyć w wyniku pożaru. Kobieta jednak nie może pogodzić się z myślą, że jest cała poparzona. To właśnie jest Alice. Na drodze kobiety staje mężczyzna Alfie. Pełen optymizmu mężczyzna, który tak naprawdę cieszy się każdym dniem. Chociaż wcale mu łatwo również nie było. Alfie w wypadku stracił nogę. Ta dwójka poznaje się nie gdzie indziej jak w szpitalu, a dokładnie na jednej sali, gdzie ich łóżka leżą obok siebie. Jednak jest jedno ale... Alfie nigdy na oczy nie widział Alice. Znają tylko swoje głosy.

Jak zakończy się ta historia? Powiem szczerze, że całość chwyta za serce.

Powieść,która wyciśnie niejedną łzę.Alice po tragicznym wypadku ląduje w szpitalu,doznała ciężkich poparzeń,wyrazem jej buntu jest milczenie.
Alfie również przebywa w tym samym szpitalu,po wypadku samochodowym.To niepoprawny gaduła,ulubieniec całego oddziału.Chłopak bierze sobie za punkt honoru sprawienie by dziewczyna zza parawanu zaczęła mówić."Zanim Cię zobaczę" to powieść nie tylko o miłości,ale o cierpieniu,poczuciu straty i przyjaźni,która może nadejść niespodziewanie.Polecam!!