Opinia na temat książki Zanim wystygnie kawa

Dałem się ponieść trendom i zachwytom i po czasie, gdy nieco przygasły i zbladły, a Wydawnictwo Relacja wznowiło to co mogło i wydało liczne ciągi dalsze, sięgnąłem po „Zanim wystygnie kawa”. Dopiero wtedy zauważyłem, że jej autorem jest Toshikazu KAWAguchi, ha, taki żart z rana, a może nie i Pan Kawaguchi bez względu na swoje nazwisko rzeczywiście lubi kawę.

Ale do rzeczy, jak mówią mole. Serdeczna i wzruszająca to książka. I tu dałem się ponieść zaskoczeniom, bo sądziłem, że trafiłem na coś ckliwego, co będzie ładnie przybrane słowami, a pod spodem pustka. Tymczasem każda z historii i każda z bohaterek wciągnęła mnie w swój mikroskopijny świat, który wypełniony zapachem czarnego trunku bogów, owszem był deszczowy i jesienny, ale nasycony ciepłem rozgrzewającym przygaszoną duszę i pobudzającym do życia zasmucone serce.

I chyba sukces tej książki (jeśli chodzi o mnie) polegał na tym, że sięgając po nią nie wiedziałem, o czym była (nie pamiętałem szczegółów blurba za wyjątkiem okrucha informacji, że akcja dzieje
się w tokijskiej kawiarni). Czytałem więc „Kawę” bez założeń i przypuszczeń, carte blanche, i tym łatwiej było mi zauroczyć się jej klimatem i przecież zupełnie niesamowitymi historiami. Bo właśnie o nastrój tu chodzi i nastrojem właśnie Kawaguchi mnie ujął.

No fajna-taka-kawa.