Zapiski tunezyjskie

Oto niezwykła publikacja ks. Marka Rybińskiego, salezjanina, zmarłego tragicznie 18 lutego 2011 r. misjonarza z Tunezji . Zawiera ona jego wspaniałe zapiski z życia codziennego. Bije z nich autentyczna, żarliwa miłość do Chrystusa, Tunezyjczyków, do życia oraz wdzięczność Bogu za posługę wśród muzułmanów. Czytana w perspektywie tragicznej śmierci młodego misjonarza, wbrew pozorom mówi o zwycięstwie życia nad śmiercią, miłości nad nienawiścią, przebaczenia nad zemstą. Mówi o trudnej wierze, której pięknem nie można dzielić się inaczej jak tylko poprzez milczące świadectwo życia. „Księdzu Markowi bardzo zależało na tej książce – pisze ks. Roman Wortolec SDB, dyrektor Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego w Warszawie, w słowie wstępnym od wydawcy. – Chciał poprzez jej stronice podzielić się z innymi szczęściem bycia salezjaninem-misjonarzem, szczęściem życia właśnie w Tunezji, pośród przyjaciół-muzułmanów, o których zawsze mówił ciepło i dobrze, którym chciał dać z siebie to, co najlepsze. Niech lektura «Zapisków tunezyjskich» wzbudzi w każdym z Czytelników miłość do życia i radość z odkrywania w nim okruchów dobra, których pełno jest wokół nas. Niech ludzie, których spotykamy każdego dnia, będą przez nas hojnie obdarowywani uśmiechem, życzliwością, troską, jak czynił to Autor tej książki”. Jest interesująca. Czyta się ją jednym tchem. Polecamy! Do książki jest dołączony film dokumentalny „Dusza tunezyjska” o salezjaninie pracującym w Tunezji od 2007 r., który pokazuje, jak pusto i głucho może być w sercu mamy po stracie syna. Rodzina, przyjaciele i znajomi opowiadają w nim o ks. Marku: „To był człowiek bardzo wyjątkowy, można powiedzieć «Dar nieba». Miał anielski sposób patrzenia, jak małe dziecko” (Fatma, przyjaciółka ks. Marka); „Przeglądając rzeczy, które zostały po nim, jestem dosłownie zafascynowana jego życiem” (Mama ks. Marka). Przybliża on nie tylko osobę zamordowanego 33-letniego kapłana, lecz także stawia wiele pytań każdemu z nas; pytań, których w życiu nie sposób uniknąć, wobec których trzeba się zatrzymać, na które trzeba odpowiedzieć. Tego wymaga uczciwość wobec siebie, wobec innych, wobec Boga.