Opinia na temat książki Żar

Teatralny monolit o męskiej przyjaźni uwięzionej w kobiecej ułani. Erotyczna przebieżka po sumieniach mężczyzn, którzy wytrwale czekali na dzień zagłady oraz oczyszczenia z plam, które nie sprały się przez historyczną zamieć. Kodując traumatyczne wydarzenia z przeszłości - pora wyjaśnić nieobecność na stanowisku męskiego ducha - przebitego przez pętlę czasową z zamachem na uczuciową dolegliwość. Słabość mężczyzn, która wynika z wyuczonego honoru, romantyczności, egzystencjalistów bez jutra. Marai bez fabularnej, udokumentowanej formy kreśli trudne profile psychologiczne, z plastycznym rozdrażnieniem i rozdrapywaniem zaognionej blizny. Dramat trzech aktorów na scenie życia - pozbawionych złudzeń, wydobytych z czeluści zapomnienia. Lektura wymiksowana z dialogami uniwersyteckimi. Dla koneserów i przeciwników grubych książek. Pozostawiająca czytelnika bez satysfakcji, ponieważ nie otrzymujemy odpowiedzi na nurtujące pytania. Przeciwieństwo gładkiej toni, wyciszone szaleństwo wprawione w ruch obrotowy. Teatralny certyfikat wynikający z konstrukcji dialogów oraz akcji - sprawia, że ,,Żar'' pozostaje lekturą dla fanów autora oraz osób, które spoglądają za maskę pozorów. To gra - cyniczna, do ostatniej łzy przelana. Minorowy ton mógłby podkreślić koncert smyczkowy - z Andreą Bocelli gdzieś za kurtyną. Bez poezji Hugo Pratta z baśniową wizytówką. Ostateczne pożegnanie z męskim fluorem. Rozkład życia oraz sumienia bez reanimacji.