Zaraza. Mitologia dżumy, cholery i AIDS

Książka napisana w 1994 roku, ale bardzo na czasie, warta przeczytania w dobie obecnej pandemii koronawirusa. Bardzo ciekawa analiza społecznych, antropologicznych, religijnych i ogólnie kulturowych uwarunkowań postrzegania zarazy w ciągu wieków historii ludzkości.
Zarazy, czyli plagi, od wieków co pewien czas dziesiątkują ludzkość, zawsze gwałtownie, powodując nagłą chorobę i szybką śmierć, nie pozostawiając czasu na wytchnienie i odpoczynek od nieszczęścia.
Plagi postrzegane były jako kara za grzechy „echa podobnego pojmowania sensu plagi usłyszeć można także w opowieści o karze zesłanej na pogańskich Litwinów, którzy napadli na benedyktyński klasztor na Łysej Górze i ograbili go z relikwii krzyża świętego”. Za plagi obwiniano obcych: obcokrajowców, Żydów, trędowatych, szaleńców. Lekarzom też się dostawało, np. w „(…) mediolańskim procesie z 1630 roku przeciwko cyrulikowi i komisarzowi zdrowia publicznego oraz innym ich współpracownikom, którzy szerzyli ponoć plagę za pomocą trujących maści”. Dzisiaj, pomimo postępu technologicznego i dostępu do internetu i informacji, część ludzi podobnie postrzega medyków, dla niektórych nic się od dawnych czasów nie zmieniło.
Strach i rozpacz trzeba odreagować, w dawnych czasach „miast szlochów rozbrzmiewały żarty, śmiech i wesołość na stypach” Obecnie mamy wysyp memów i żartów w internecie, pozwala to ugłaskać i odrealnić strach i zagrożenie.
Od zawsze stosowano izolację chorych oraz zamknięcie ludzi w domach „Wszys...