Zaufaj mi

Wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale są takie, które robią na mnie jakieś szczególne wrażenie. Coś we mnie poruszają. Ta zrobiła to do tego stopnia, że dzień po odebraniu z biblioteki nie tylko pierwszą część, ale i kolejne z cyklu Novak. W sumie nie wiem czemu tak się stało, ale obiecywałam sobie po tej książce wiele.
Może zbyt wiele.
Krótko i treściwie? Nie podoba mi się romans. Oprócz tego, że nie przepadam za romansami kiedy bohaterowie znają się i albo są po nieudanym związku, albo z jakiś powodów nie mogą w nim być, choć wszystko tego chce, a oni najbardziej. Oczywiście, zupełnie inna sytuacja jest kiedy, bohaterów po latach znajomości niczym grom z jasnego nieba zaskakuje miłość. Ten motyw uwielbiam i jestem bardzo mało krytyczna wobec niego.
Ale wracając do Zaufaj mi. Bohaterowie znają się od bodaj trzech lat. Związani są ze sobą mocno emocjonalnie, pożądają się, pragną, chcieliby razem coś stworzyć, choć czynniki obiektywne są nieubłagane. On ma byłą żonę chorą na stwardnienie rozsiane, z którą raz na jakiś czas próbuje szczęścia, ku dobru jej i ich syna. Ona przeżyła napad i próbę gwałtu po którym nie może otrząsnąć się. Salon w domu zamieniła na siłownię, zakłada fundację wspierającą osoby dotknięte przemocą. No i trochę jak żuraw z czaplą. Chcieliby i boją się, podchodzą i odchodzą, bo on ma obciążenia, a ona nie chce go z obciążeniami. Aż do momentu kiedy podczas wielkiej gali fundują sobie kilkuchwilowy numerek w toalecie. O tyle znaczny, ...