Zew ciszy

Ta książka wymaga silnych nerwów
Autor w podziękowaniach pisze: „Nie jestem filozofem, ale w tej książce starałem się w pewien sposób zrozumieć swoje życie i to, czym, obdarzyły mnie góry. Istotą tej pracy była próba uporania się ze strachem i miłością, żalem i śmiercią, uczuciami jakie wywołały u mnie góry i przejście od nich do pozytywnego nastawienia do życia.”
W pierwszej części autor zastanawia się, czy potrafi żyć bez wspinaczki, w drugiej próbuje zdobyć północną ścianę Eigeru. Kiedy w górach giną kolejni przyjaciele, czy warto dalej to kontynuować? Kiedy powiedzieć , stop? Czy kiedy zdobędzie się wymarzone trasy? Wybiera północą ścianę Eigeru i próbuje ją zdobyć. Jest to największa nieprzerwana stroma ściana w Europie, ma ponad 1600 metrów. „ Zawiła linia klasycznego pierwszego wejścia obejmuje prawie 4000 metrów wspinaczki – z czego prawie 3200 metrów pod górę na czworakach – przez jeden z najbardziej nieprzyjaznych terenów, jaki można sobie wyobrazić.”„ W walce ze ścianą Eigeru zginęło do tej pory sześćdziesięciu wspinaczy. Jej historia pełna jest ponurych tragedii .” Cała książka jest wypełniona opisami tragedii i śmierci w górach. Czy tragiczne wypadki na danej trasie mobilizują do jej zdobycia? Czy powyżej jakieś wysokości nie ma miejsca na moralność? Czy pójść i ratować czyjeś życie narażając siebie na śmierć? Czy człowiek poznaje i zwycięża górę, czy poznaje coraz lepiej siebie i zwycięża? Pięknie jest opisany lęk, podziw i szacunek dla g...