Opinia na temat książki Zmora

Jakiś czas temu przeczytałam „Bez przedawnienia” - książkę o polskim Archiwum X, napisaną bez pasji i iskry bożej. Wynudziłam się. Gdyby znalazły się w niej takie historie, jak ta ze „Zmory”, byłoby zupełnie inaczej.
Przed laty zaginął bez wieści mały rudowłosy Piotrek. Nie rozwiązana przez 3 dekady sprawa ponownie staje się obiektem śledztwa, na jaw wyjdzie niejeden mroczny sekret i niejeden trup wyskoczy z przysłowiowej szafy. Żmudne śledztwo, nieoczekiwane zwroty akcji oraz rozwiązanie zagadki, którego nie potrafiłabym wykombinować. Całkowite zaskoczenie! Do pełni szczęścia brakowało mi dwóch rzeczy.
Po pierwsze - bardziej wiarygodnych i charakternych głównych bohaterów, bo nie przemówili do mnie ani prowadzący śledztwo policjant - nudziarz, ani egzaltowana dziennikarka, która przed laty była dziewczynką uwikłaną w tę historię. To jej kolega i zarazem sąsiad tak dobrze schował się w trakcie zabawy w chowanego, że nikt go już później nie widział.
Po drugie - przeszkadzało mi, że początek powieści, a właściwie jej pierwsza połowa (bagatela! - 200 stron), ciągnęła się jak flaki z olejem. Nudy panie, nudy. I oczekiwanie, że w końcu coś ruszy do przodu. Za to jak ruszyło, to z kopyta i nie odpuściło do końca. Może tak być musiało, może tak Pan to wymyślił Panie Autorze, takie stopniowanie napięcia i powolne rozkręcanie się akcji, tylko niewiele brakowało, a odłożyłabym książkę, bo te flaki z olejem nie zapowiadały, że coś się zmieni i będzie lepiej. A zaręczam, że jest na co czekać.
Miałam dylemat: 6 czy 7 punktów? Każda z tych ocen byłaby uzasadniona. A co tam! Za ojca, za matkę, za inne koligacje, za kochanka i przyjaciółkę, za męża i żonę, za mnóstwo zaskoczeń 7 punktów. Uchybienia puszczam płazem.