Opinia na temat książki Żona mordercy

"Robi mi się smutno i niedobrze, gdy dociera do mnie, że nie miałam pojęcia, co mam przed oczami, kto śpi ze mną w jednym łóżku, przez całe dziewięć lat mojego małżeństwa.”

Właściwie można powiedzieć, że ta książka to pewien schemat ludzkich zachowań. Ona, żona potwora. Jednak w jej rodzinie nie było przemocy, kochający mąż, parka fajnych dzieciaków, miły domek, spokój i zrozumienie, czego chcieć więcej?

Jednak tak jest do czasu pewnego przypadkowego wydarzenia, które na zawsze zrywa tę fałszywą pozłotkę i ukazuje prawdziwego męża Giny Royal. Potem już tylko jest coraz gorzej, Gina ucieka i ucieka i ucieka. Wciąż zmienia tożsamości swoje i swoich dzieci, oraz miejsca zamieszkania.

Wydaje się, że ma jednego sprzymierzeńca, chociaż bardziej chyba należałoby powiedzieć, że to "partner biznesowy". Ona płaci, on dostarcza jej informacji i nowe tożsamości. Jednak jak to zwykle, schematycznie wręcz bywa, nie wszystko jest takie, na jakie wygląda....

To, co mi się rzuciło w oczy w pierwszej kolejności to dynamika tej książki. Czuć ją na każdym kroku. Nawet w zdawałoby się "nudnych" opisach zabezpieczaniu domu przez Ginę, odczuwa się pośpiech, jakieś rozedrganie, ciągłą chęć ucieczki, panikę, to wszystko tworzy dynamikę tej opowieści. Krótko mówiąc, mi się podobała 😃

P.S

Przeczytanie jej za skutkowało jeszcze jednym...popędziłam do szopy na swoim podwórku, do której nigdy nie zaglądam, bo nie mam po co. Mąż tam trzyma kosiarkę i jakieś inne narzędzia i sprzęty...ale po przeczytaniu tej historii, musiałam tam zajrzeć...bo wiecie, nigdy nie wiadomo z kim sypiacie w jednym łóżku 😉.