Zupa z pokrzyw, duch i tajemnica

Biję się mocno w pierś. Dlaczego? Bo po przeczytaniu kilku stron skreśliłam tę książkę. Mówiłam, że nie będę czytać jakichś niestworzonych historii o duchach. Za szybko postawiłam kropkę i odłożyłam książkę na kilka miesięcy na półkę.

Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. W międzyczasie przeczytałam kilka powieści o zupełnie innej tematyce, zapragnęłam czegoś lekkiego i przyjemnego. I sięgając do mojej biblioteczki rękę skierowałam właśnie po „Zupę…”. Pomyślałam, że poczytam jakąś wymyśloną bajkę. Nie oczekiwałam wiele. Naprawdę. Ten duch mnie zmylił. Może dlatego, że jestem osobą twardo stąpającą po ziemi i duchy to dla mnie wymysł ludzi z wybujałą fantazją.

Ale gdy już się wzięłam za czytanie, jeszcze raz od początku, to okazało się, że nie mogłam oderwać się od historii Zosi. A to dlatego, że cała akcja dzieje się w jednym z piękniejszych rejonów Polski, na Żuławach. Autorka doskonale opisuje krajobraz, dom i całą przyrodę. Drugim powodem, który sprawił, że chwile spędzone nad książką nie były stracone, był wątek historyczny. Bowiem akcja toczy się dwutorowo. W świecie rzeczywistym i w roku 1944. Właśnie ten okres wojenny zaciekawił mnie niesamowicie. Sytuacja Niemców, mieszkających w północno – wschodniej Polsce, którzy z dnia na dzień muszą porzucić cały swój dobytek, domy, zwierzęta, pola, wszystko to, czego dorobili się przez całe życie i uciekają przed zbliżającą się Armią Czerwoną. Uciekają w nieznane, nie wiedzą, czy tam, dokąd zmi...