Opinia na temat książki Zwykła przyzwoitość

Bezimienny trafia do Warszawy i tu od razu wpada w kłopoty lokalowe, bo musi szybko znaleźć dach nad głową a trafia na zbirów mafii mieszkaniowej. Nie byłby sobą gdyby nie pociągnął tematu.

Ten bohater urzekł mnie od pierwszego tomu i, po nieco słabszym drugim, powrócił w szczycie formy
robiąc pokazową rozróbę. Miłe nawiązanie do starego, dobrego kina akcji, odświeżonego nieco przez ostatnią ekranizację Jacka Reachera. A że wszystko dzieje się na naszym podwórku, to mamy „misia na miarę naszych możliwości”. Czy ta książka to kalka i sztampa? Nie, bo wbrew oczekiwaniom nie wszyscy tu grają role jakie narzuca im mainstream . Czy ma wady? No parę ma. Choćby sceny walki – tu autor naprawdę się przyłożył, wszystko zapewne sprawdził i skonsultował, może nawet rozrysował, ale dzięki temu jest za dużo gadania a za mało kopania. Można się też przyczepić do lektora, bo mimo że Pan Przemysław Bluszcz jest świetnym aktorem, to nie do końca umie w dialogi. Pomimo wszystko, ja się dobrze bawiłam obserwując jak Bezimienny, który tym razem jakieś imię tymczasowe dostaje, robi porządek w swoim stylu. Czekam na kolejny tom, bo koniec tego był bardzo intrygujący.