Dopóki nie zajdzie słońce. Tom 2 recenzja

Pisząc tę recenzję miałam problem. Ciężko było mi znaleźć odpowiednie słowa, żeby zacząć.
Pisałam, usuwałam.
I tak przez pół godziny.
Wydaje się to śmieszne, ale najciężej napisać o książce, która się podobała, która od samego początku wzbudzała emocje, która w trakcie czytania sprawiła, że się zatrzymałam i pomyślałam: ej, co jest?
Sięgając po drugą część historii Sama i Jess, spodziewałam się, że dostanę coś więcej, ale przez myśl mi nie przeszło, że akcja potoczy się tak dynamicznie, a ja do ostatniej strony nie będę wiedziała czego się spodziewać.
.
"Kiedy tracisz wiarę, sądzisz, że walka, którą toczysz, jest z góry przegrana".
.
Kolejny raz Ewa Pirce posuwa się do czegoś, czego ja, jako czytelnik nie lubię. Wodzi za nos i daje nadzieję, by za chwilę ją odebrać.
Sprawia, że swojego ulubionego bohatera przestajesz lubić, a książkę chcesz wyrzucić do rzeki.
"Dopóki nie zajdzie słońce" jest bardzo nietypowym romansem. Przez pierwszą część książki myślałam, że czytam scenariusz filmu sensacyjnego.
Ostro. Dynamicznie. Brutalnie.
Sama nie rozumiem swojego zdziwienia, bo czytałam już kilka książek Ewy Pirce i nie powinno mnie dziwić, że każda historia przez nią opisana jest, jak tykająca bomba.

Autorka wykreowała bohaterów, którzy mają ciężkie charaktery, mają swoje zdanie i potrafią walczyć. Pokazała nam osoby, które dobro bliskich stawiają nad swoje i nie sposób źle ich ocenić.
Nic więcej nie mogę napisać, ponieważ jest to druga część i obawiam się, że za dużo zdradzę, ale na pewno mogę powiedzieć, że "Dopóki nie zajdzie słońce" to historia, którą warto przeczytać, bo moim zdaniem to najlepsza książka, jaka wyszła spod pióra autorki.
Czytajcie!